ความหมาย

• 
  

  {กลอน} ว. แขม่ว ๆ เช่น หายใจกระหมอบหอบเต็มที {คาวี}.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• กระหม่อม - น. ส่วนของกะโหลกอยู่ตรงแนวกลางศีรษะ แต่ตํ่ากว่าส่วนสูงสุดลงมาใกล้หน้าผาก ในเด็กแรกเกิดจนถึง ๒ ขวบส่วนนี้จะมีเนื้อเยื่ออ่อนปิดรอยประสานกะโหลกที่ยังเปิดอยู่ หลังจากนั้นเนื้อเยื่ออ่อนนี้จะกลายเป็นกระดูก, โดยปริยายหมายรวม ๆ ว่า หัว เช่น เป่ากระหม่อม ลงกระหม่อม, ขม่อม ก็ว่า: คำสำหรับใช้ควบกับคำที่ขึ้นต้นว่า “เกล้า” เช่น ทราบเกล้าทราบกระหม่อม ทูลเกล้าทูลกระหม่อมถวาย ในการเขียนหนังสือใช้ไปยาลน้อยแทนก็ได้ เช่น ทราบเกล้าฯ ทูลเกล้าฯ ถวาย. {ราชา} ส. คำใช้แทนตัวผู้พูด เพศชาย ทูลพระวรวงศ์เธอพระองค์เจ้าที่มิได้ทรงกรม และหม่อมเจ้า, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๑, สรรพนามบุรุษที่ ๑ ที่หม่อมเจ้ามีรับสั่งระหว่างกัน. {ราชา} ว. คำรับหรือคำลงท้ายที่ผู้ชายใช้ทูลเจ้านายชั้นหม่อมเจ้า. {แผลงมาจาก ขม่อม}. กระหม่อมบาง {สำ} ว. เจ็บป่วยง่าย เช่น เขาเป็นคนกระหม่อมบางถูกนํ้าค้างหน่อยก็เป็นหวัด, ขม่อมบาง ก็ว่า.

• กระหมั่ง - {กลอน} ว. กระมัง เช่น เครื่องค้าเหลือผู้ซื้อกระหมั่ง {ลอ}.

• กระหม่า - {โบ} ก. ประหม่า, สะทกสะท้าน, พรั่นใจ, เช่น กระมลบ้ากระหม่ามะเมอ {สมุทรโฆษ}.

• กระหมิบ - ก. บีบเข้าหรือเม้มเข้าซ้ำ ๆ กัน {มักใช้แก่ปากช่องทวารหนัก และทวารเบา}: อาการที่กล้ามเนื้อขอบปากทวารรัดตัวเข้ามา. {แผลงมาจาก ขมิบ}. ว. บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำ กระหมุบ เป็นกระหมุบกระหมิบ.

• กระหมุดกระหมิด - ว. ขมวดให้แน่น เช่น สักกระสันเป็นสามรวดรัดกระหวัดกระหมุดกระหมิดฉุดชิดชักชายน้อยห้อยหูกระต่าย {ม. ร่ายยาว ชูชก}.