[พักตฺระ-, พัก] {ราชา} น. หน้า, ใช้ว่าพระพักตร์. {ส. วกฺตฺร}. พักตรา [พักตฺรา] {กลอน} น. หน้า. พักตรากฤติ [-กฺริด] น. โฉมหน้า เช่น พักตรากฤติอันบริสุท- ธิพบูและโสภา {สมุทรโฆษ}. {ส. วกฺตฺร + อากฤติ}.