น. ชายผู้ให้กำเนิดแก่ลูก: คำที่ลูกเรียกชายผู้ให้กำเนิดหรือเลี้ยงดูตน: คำที่ผู้ใหญ่เรียกผู้ชายที่มีอายุน้อยกว่าด้วยความสนิทสนมหรือรักใคร่เป็นต้นว่า พ่อนั่นพ่อนี่: คำใช้นำหน้านามเพศชาย แปลว่า ผู้เป็นหัวหน้าเช่น พ่อเมือง: ผู้ชายที่กระทำกิจการหรืองานอย่างใดอย่างหนึ่ง เช่น ค้าขาย เรียกว่า พ่อค้า ทำครัว เรียกว่า พ่อครัว: เรียกสัตว์ตัวผู้ที่มีลูก เช่น พ่อม้า พ่อวัว. พ่อเกลอ น. เพื่อนร่วมนํ้าสบถของพ่อ. พ่อขุน {โบ} น. กษัตริย์ผู้เป็นใหญ่ในสมัยสุโขทัย. พ่อครัว {โบ} น. หัวหน้าครอบครัว. พ่อคุณ น. คำพูดเอาใจชายหรือแสดงความเอ็นดูรักใคร่เด็กชาย. พ่อเจ้า ส. คำเรียกพ่อเมืองหรือเจ้าผู้ครองนคร, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๒. พ่อเจ้าประคุณ คำเรียกแสดงความรักใคร่หรือประชดประชัน แล้วแต่น้ำเสียง {ใช้แก่ผู้ชาย} เช่น โถ ! พ่อเจ้าประคุณของย่า เจ็บไหม ทำไมไม่นอนที่โรงละครเลยล่ะพ่อเจ้าประคุณ. พ่อแจ้แม่อู {สำ} ว. พันทาง, ต่างพันธุ์กัน. พ่อตา น. พ่อของเมีย. พ่อบ้าน น. ชายที่เป็นหัวหน้าครอบครัว, ชายผู้จัดการงานในบ้านเป็นต้น, ชายผู้จัดการงานธุรการในสถานที่เช่นโรงพยาบาลเป็นต้น, คู่กับ แม่บ้าน. พ่อพวงมาลัย {สำ} น. ชายที่ปล่อยชีวิตตามสบาย ไม่ยอมตั้งตัวหรือทำการงานเป็นหลักฐาน. พ่อพันธุ์ น. สัตว์ตัวผู้ที่ใช้ผสมพันธุ์. พ่อม่าย น. ชายที่มีเมียแล้ว แต่เมียตายหรือหย่าร้างกันไป. พ่อเมือง น. ผู้ที่ชาวเมืองยกขึ้นเป็นเจ้าเมือง. พ่อร้าง {ถิ่น} น. ชายผู้เลิกกับเมีย. พ่อเรือน {โบ} น. พลเรือน. พ่อลิ้นทอง {ปาก} น. คนที่พูดดี พูดเก่ง หรือพูดคล่องน่าฟัง. พ่อเล้า {ปาก} น. ผู้ชายผู้เป็นหัวหน้าเลี้ยงหญิงสาวไว้บำเรอชาย. พ่อเลี้ยง น. ผัวของแม่ แต่ไม่ใช่พ่อตัว: {ถิ่น–พายัพ} ชายผู้มีฐานะดีและได้รับความนับถือในสังคม, ผัวของแม่เลี้ยง. พ่อสื่อ น. ชายที่ทำหน้าที่ชักนำชายหญิงให้พบรู้จักรักใคร่และแต่งงานกัน, ชายผู้ช่วยเหลือให้คู่รักได้ติดต่อหรือพบปะกัน. พ่อหลวง {ถิ่น–พายัพ} น. ผู้ใหญ่บ้าน: {ถิ่น–ปักษ์ใต้} สมภาร, เจ้าอาวาส.