ว. เท่าที่ต้องการ, ควรแก่ความต้องการ, เต็มเท่าที่จำเป็น, เต็มตามต้องการ, เช่น ในการเดินทางจะต้องเตรียมเงินไปเท่าไรจึงจะพอ: เหมาะ, เพียงทำได้, ควร: ถูก, ชอบ, เช่น พอใจ พอตา พอหู: อาจ ... ได้ เช่น ตาพอดู หูพอฟัง: เมื่อ, ครั้นเมื่อ, เพิ่ง. พอกัน, พอ ๆ กัน ว. เสมอกัน, ทัดเทียมกัน, เทียบเท่ากัน, เช่น เก่งพอกัน ฝีมือพอกัน ร้ายพอ ๆ กัน. พอกันที {ปาก} ก. บอกเลิกกัน, ยุติกัน, ไม่เกี่ยวข้องกันอีกต่อไป. พอการ {ปาก} ว. สมควรแก่งาน, บางทีใช้หมายความว่า มาก. พอก้าวขาก็ลาโรง {สำ} ก. ชักช้าทำให้เสียการ, พอยกขาก็ลาโรง ก็ว่า. พอควร ว. พอสมควร. พอใจ ก. สมใจ, ชอบใจ. ว. เหมาะ. พอใช้ ว. ใช้ได้ เช่น คะแนนพอใช้: ปานกลาง, พอสมควร, เช่น มีฐานะดีพอใช้ รวยพอใช้ เก่งพอใช้: เพียงพอแก่การจับจ่ายใช้สอย เช่น มีเงินพอใช้ทั้งเดือน, พอใช้พอสอย ก็ว่า. พอใช้ได้ ว. นับว่าใช้ได้. พอใช้พอสอย ว. เพียงพอแก่การจับจ่ายใช้สอย เช่น มีเงินพอใช้พอสอยไปเดือนหนึ่ง ๆ, พอใช้ ก็ว่า. พอดิบพอดี ว. กำลังดี, พอเหมาะพอเจาะ, เช่น มีเงินไปเท่ากับราคาของพอดิบพอดี กางเกงตัวนี้ใส่ได้พอดิบพอดี, พอดี ก็ว่า. พอดี ว. กำลังดี, พอเหมาะพอเจาะ, เช่น เสื้อใส่ได้พอดี, พอดิบพอดี ก็ว่า: พอเหมาะกับเวลา เช่น พอสิ้นเดือนเงินก็หมดพอดี เขามาถึงที่ทำงาน ๘.๓๐ น. พอดี. พอดีกัน ว. เสมอกัน {มักใช้ในทางไม่ดี} เช่น มันก็พอดีกันนั่นแหละ. พอดีพอร้าย ว. ปานกลาง, ไม่ดีนัก, ไม่เลวนัก: บางที {แสดงความไม่แน่นอน} เช่น พอดีพอร้ายไม่ได้ไป. พอดู ว. เอาการ, ค่อนข้างมากทีเดียว, เช่น เก่งพอดู. พอดูได้ ว. ไม่ถึงกับน่าเกลียด, พอใช้ได้. พอได้ ว. พอใช้ได้บ้าง. พอตัว ว. พอเหมาะสมแก่ตน เช่น มีความสามารถพอตัว. พอทำเนา ว. พอสมควร, พอสถานประมาณ, เช่น เจ็บไข้ก็พอทำเนา ยังแถมถูกออกจากงานเสียอีก. พอทำพอกิน ว. พอกินไปวันหนึ่ง ๆ. พอที คำห้ามเพื่อขอยับยั้ง. พอที่ ว.เหมาะ, ควร, มักใช้ในความปฏิเสธว่า ไม่พอที่ เช่น ไม่พอที่จะเข้าไปยุ่งกับเขาเลย. พอที่จะ ว. ควรที่จะ เช่น พอที่จะได้ เลยไม่ได้. พอประมาณ ว. เพียงปานกลาง เช่น มีฐานะดีพอประมาณ. พอไปได้ ว. พอจะใช้ได้บ้าง เช่น ความรู้ของเขาพอไปได้. พอไปวัดไปวาได้ ว. มีหน้าตาสวยพออวดได้ {ใช้แก่ผู้หญิง}. พอเพียง ก. ได้เท่าที่กะไว้ เช่น ได้เท่านี้ก็พอเพียงแล้ว. พอฟัด, พอฟัดพอเหวี่ยง ก. พอสู้กันได้ เช่น เขามีฝีมือพอฟัดพอเหวี่ยงกัน, พอวัดพอเหวี่ยง ก็ว่า. พอมีพอกิน ว. มีฐานะปานกลาง เช่น เขาเป็นคนมีฐานะพอมีพอกิน. พอมีอันจะกิน ว. ค่อนข้างรวย, มีฐานะค่อนข้างดี, เช่น เขาเป็นคนพอมีอันจะกิน. พอยกขาก็ลาโรง {สำ} ก. ชักช้าทำให้เสียการ, พอก้าวขาก็ลาโรง ก็ว่า. พอแย้มปากก็เห็นไรฟัน {สำ} รู้ทันกัน, พออ้าปากก็เห็นลิ้นไก่ ก็ว่า. พอแรง ว. เต็มแรง, มาก, เช่น ถูกด่าเสียพอแรง ว่าเสียพอแรง. พอเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง {สำ} ก. พอมีกินมีใช้, พอเลี้ยงตัวได้. พอวัดพอเหวี่ยง ก. พอสู้กันได้, พอฟัด หรือ พอฟัดพอเหวี่ยง ก็ว่า. พอสถานประมาณ ว. เพียงระดับปานกลาง เช่น เขามีความรู้พอสถานประมาณ, พอสัณฐานประมาณ ก็ว่า. พอสมควร ว. พอประมาณ เช่น เรียนเก่งพอสมควร ทำดีพอสมควร, พอควร ก็ว่า. พอสัณฐานประมาณ ว. เพียงระดับปานกลาง, พอสถานประมาณ ก็ว่า. พอหอมปากหอมคอ {ปาก} ว. พอสมควร, พอดี ๆ, นิด ๆ หน่อย ๆ, เช่น กินพอหอมปากหอมคอ พูดพอหอมปากหอมคอ. พอเหมาะ ก. เหมาะเจาะ เช่น เขามาพอเหมาะกับเวลา รองเท้านี้ใส่ได้พอเหมาะ, พอเหมาะพอเจาะ ก็ว่า. พออ้าปากก็เห็นลิ้นไก่ {สำ} รู้ทันกัน, พอแย้มปากก็เห็นไรฟัน ก็ว่า. พออาศัย ว. พออยู่ได้, พอไปได้.