[พฺลัด] ก. พลาด หลุด หรือหล่นไปจากที่ใดที่หนึ่งโดยไม่ได้ตั้งใจ เช่น ของพลัดจากมือ เด็กพลัดจากต้นไม้: แยกจากไปโดยไม่ตั้งใจ เช่น มาด้วยกัน แต่คนแน่นมากเลยพลัดกันไป, แยกจากไป โดยไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ใด เช่น พลัดพ่อ พลัดแม่ พลัดลูก พลัดเมีย, จากที่ที่เคยอยู่ เช่น พลัดถิ่นฐานบ้านเมือง พลัดบ้าน พลัดเมือง. พลัดถิ่น ว. อยู่ไกลจากถิ่นที่อยู่ของตน เช่น เรียกรัฐบาลที่ตั้งศูนย์บัญชาการอยู่นอกประเทศของตน ว่า รัฐบาลพลัดถิ่น. พลัดที่นาคาที่อยู่ {สำ} ก. พลัดพรากจากถิ่นฐานเดิม, ระหกระเหิน. พลัดพราก [-พฺราก] ก. แยกออกจากบุคคลหรือสถานที่ที่เคยผูกพัน.