ความหมาย

• 
  

  [พฺรั่น] ก. รู้สึกหวั่นกลัว เช่น พรั่นใจ. พรั่นกว้า [-กฺว้า] {โบ: กลอน} ว. หวาดหวั่น, ว้าวุ่น , วุ่นวายใจ, เช่น อกกระอุเปลืองปลิว พรั่นกว้า {ทวาทศมาส}. พรั่นพรึง [-พฺรึง] ก. นึกหวาดหวั่น, นึกพรั่นใจ.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• พรับ - [พฺรับ] {กลอน} ก. พริบ, ขยิบ, {ใช้แก่ตา}.

• พร่า - [พฺร่า] ก. ทำให้เสียหาย, ทำลาย, ทำให้ย่อยยับ, เช่น พร่าชื่อเสียง พร่าทรัพย์สมบัติ พร่าประโยชน์. ว. กระจัดกระจายจนเห็นหรือได้ยินไม่ถนัดชัดเจน เช่น ตาพร่า รูปพร่า เสียงพร่า.

• พร้า - [พฺร้า] น. มีดขนาดใหญ่, ถ้าเป็นรูปเพรียวยาวสำหรับถือกรีดกราย เรียกว่า พร้ากราย หรือ มีดกราย ทางถิ่นปักษ์ใต้เรียกว่า พร้าโอ หรือ มีดโอ, ถ้าปลายเป็นขอมีด้ามยาวสำหรับใช้เกี่ยวตัด เรียกว่า พร้าขอ หรือ มีดขอ, ถ้าปลายงุ้ม สันหนา และด้ามสั้น เรียกว่า พร้าโต้, มีดโต้ หรือ อีโต้ ก็เรียก, ถ้าเป็นรูปเพรียวยาวด้ามงอ ๆ สำหรับหวดหญ้า เรียกว่า พร้าหวด หรือ มีดหวด, ถ้าปลายแบนโตมีคม สำหรับขุดดินได้ เรียกว่า พร้าเสียม, ถ้าปลายตัดมีรูปโค้งนิด ๆ เรียกว่า พร้าถาง. พร้างัดปากไม่ออก {สำ} ว. นิ่ง, ไม่ค่อยพูด, พร้าคัดปากไม่ออก ก็ว่า.

• พราก ๑ - [พฺราก] ก. ทำให้จากไป, พาไปเสียจาก, ทำให้แยกออกจากกัน, {มักใช้เกี่ยวกับความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดของคนหรือของสัตว์บางชนิด} เช่น พรากลูกออกจากอกแม่พรากลูกนกลูกกา: แยกออกไป เช่น สองคนนี้ไม่เคยพรากจากกัน. พรากเด็ก {กฎ} น. เป็นฐานความผิดอาญา ที่ผู้กระทำพาเอาเด็กอายุไม่เกิน ๑๕ ปีไปเสียจากบิดามารดา ผู้ปกครอง หรือผู้ดูแล โดยปราศจากเหตุอันสมควร. พรากผู้เยาว์ {กฎ} น. เป็นฐานความผิดอาญา ที่ผู้กระทำพาเอาผู้เยาว์ที่มีอายุเกิน ๑๕ ปี แต่ยังไม่เกิน ๑๘ ปีไปเสียจากบิดามารดา ผู้ปกครอง หรือผู้ดูแล โดยผู้เยาว์นั้นไม่เต็มใจไปด้วย. พรากลูกนกลูกกา, พรากลูกนกฉกลูกกา {สำ} ก. ทำให้ลูกพลัดพรากจากพ่อแม่.

• พราก ๒, พราก ๆ - [พฺราก] ว. อาการที่น้ำตาไหลออกมาก ๆ เช่น น้ำตาไหลพราก.