ความหมาย

• 
  

  [พะยุ] น. ลมแรง. {ข. พฺยุะ: ป., ส. วายุ}.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• พยุง - [พะยุง] ก. ประคองให้ทรงตัวอยู่, ประคองให้อยู่ในสภาพปรกติ, เช่น พยุงตัวลุกขึ้น พยุงตัวไม่ให้จมน้ำ, ระวังไม่ให้ล้มไม่ให้ซวนเซเป็นต้น เช่น พยุงลุก พยุงนั่ง พยุงคนไข้พยุงฐานะ, {ปาก} พยุพยุง ก็ว่า. พยุงปีก ก. ประคองแขนพยุงไปด้วยมือข้างหนึ่ง แล้วใช้มืออีกข้างหนึ่งโอบรอบหลังไปสอดใต้รักแร้ของผู้ถูกพยุง.

• พยุพยุง - [พะยุพะยุง] {ปาก} ก. พยุง.

• พยุห-, พยุหะ - [พะยุหะ-] น. กระบวน, หมู่, กองทัพ, พยู่ห์ ก็ว่า: ชื่อวิธีนับในปักษคณนา. {ป. พฺยูห, วฺยูห: ส. วฺยูห}. พยุหบาตร {โบ}, พยุหบาตรา [-บาด,-บาดตฺรา] {กลอน} น. กระบวนทัพ. พยุหยาตรา [-ยาดตฺรา] น. กระบวนทัพ, การเดินทัพ, เช่น ยกพยุหยาตรา. ก. ไปเป็นกระบวนทัพใหญ่. พยุหโยธา น. หมู่พลรบ, กระบวนพลรบ. {ป.}. พยุหเสนา,พยุหแสนยา, พยุหแสนยากร น. หมู่เสนา. {ป. พฺยูห + เสนา: ส. วฺยูห + ไสนฺย, วฺยูห + ไสนฺย + อากร}.

• พยุหร - [พะยุหอน] น. เกณฑ์เลขผลหารของวิธีฉวาง. {ศัพท์ใช้ในตำราเลขโบราณ}.

• พยู่ห์ - [พะยู่] น. พยุหะ, กระบวน, หมู่, กองทัพ.