น. ที่ที่มีต้นไม้ต่าง ๆ ขึ้นมา, ถ้าเป็นต้นสัก เรียกว่า ป่าสัก, ถ้าเป็นต้นรัง เรียกว่า ป่ารัง, ถ้ามีพรรณไม้ชนิดใดชนิดหนึ่งขึ้นอยู่มาก ก็เรียกตามพรรณไม้นั้น เช่น ป่าไผ่ ป่าคา ป่าหญ้า: {กฎ} ทีดิ่นรวมตลอดถึง ภูเขา ห้วย หนอง คลอง บึง บาง ลำน้ำ ทะเลสาบ เกาะ และที่ชายทะเล ที่ยังมิได้มีบุคคลได้มาตามกฎหมาย: เรียกปลากัดหรือปลาเข็มที่เป็นพันธุ์เดิมตามธรรมชาติ ว่า ลูกป่า: {โบ} เรียกตำบลที่มีของขายอย่างเดียวกันมาก ๆ เช่น ป่าถ่าน ป่าตะกั่ว. ว. ที่ได้มาจากป่าหรืออยู่ในป่า เช่น ของป่า ช้างป่า สัตว์ป่า คนป่า, ที่ห่างไกลความเจริญ เช่น บ้านป่า เมืองป่า. ก. ตีดะไป ในคำว่า ตีป่า. ป่าแคระ น. ป่าที่มีต้นไม้เตี้ย ๆ เป็นส่วนใหญ่ มักมีในบริเวณที่มีอากาศแห้งแล้ง. ป่าชัฏ น. ป่าที่มีต้นไม้ขึ้นอยู่หนาแน่น โดยมากเป็นไม้เลื้อยและไม้หนาม. ป่าช้า น. ป่าหรือที่ซึ่งจัดไว้เป็นที่ฝังหรือเผาศพ. ป่าชายเลน, ป่าเลน น.ป่าที่อยู่ตามชายทะเลที่มีเลนและนํ้าทะเลขึ้นถึง ต้นไม้ในป่าประเภทนี้มักมีรากงอกอยู่เหนือพื้นดินเพื่อคํ้ายันลำต้น โดยมากเป็นไม้โกงกาง แสม และลำพู. ป่าดง น. ป่าที่มีต้นไม้ใหญ่ขึ้นทึบ. ป่าดงดิบ,ป่าดิบ น. ป่าไม้ที่มีอยู่ทั่วไปในเขตร้อน ฝนชุก เป็นป่าไม้สีเขียวไม่ผลัดใบ. ป่าดงพงไพร {ปาก} น. ป่า. ป่าแดง น. ป่าที่มีใบไม้ร่วงตามฤดูกาล เช่น ป่าเต็ง ป่ารัง. ป่าเถื่อน ว. ห่างไกลจากที่อยู่ของคน, ยังไม่เจริญ:ทารุณโหดร้าย. ป่าทึบ น. ป่าที่มีต้นไม้ขึ้นหนาแน่น. ป่าเบญจพรรณ น. ป่าที่มีไม้หลายพรรณคละกัน. ป่าโปร่ง น. ป่าที่มีต้นไม้ใหญ่ขึ้นไม่หนาแน่นนัก. ป่าผลัดใบ น. ป่าไม้ที่ผลัดใบหรือสลัดใบในบางฤดู. ป่าแพะ {ถิ่น–พายัพ} น. ป่าละเมาะ. ป่าไม้พุ่ม น. ป่าที่มีต้นไม้พุ่มขึ้นทึบ และยังไม่มีการบุกเบิก. ป่าระนาม น. ป่าที่มีนํ้าฉำแฉะ. ป่าละเมาะ น. ที่โล่งมีพุ่มไม้เล็ก ๆ เป็นหย่อม ๆ. ป่าสงวนแห่งชาติ {กฎ} น. ป่าที่ทางราชการกำหนดให้เป็นป่าสงวนแห่งชาติ เพื่อรักษาสภาพป่า ไม้ ของป่า หรือทรัพยากรธรรมชาติอื่น. ป่าสูง น. ป่าที่อยู่ที่สูงขึ้นไป. ป่าเส็งเคร็ง น. ป่าไม้เล็ก ๆ น้อย ๆ ซึ่งไม่ใช่ป่าสำคัญ. ป่าใส {ถิ่น–ปักษ์ใต้} น. ป่าไม้อ่อน, ป่าซึ่งได้ถางทำไร่มาแล้ว และมีไม้รุ่นใหม่เกิดขึ้น ซึ่งโดยมากมักเป็นไม้ชนิดขึ้นเร็ว เนื้อไม่ใคร่แข็ง.