น. ความรอบรู้, ความรู้ทั่ว, ความฉลาดเกิดแต่เรียนและคิด, เช่น คนมีปัญญา หมดปัญญา. {ป.}. ปัญญาแค่หางอึ่ง {สำ} ว. มีความรู้น้อย, โง่. ปัญญาชน น. คนที่มีความรู้หรือความฉลาดอันเกิดแต่การเรียนมามาก. ปัญญาวิมุติ [-วิมุด] {แบบ} น.ความหลุดพ้นด้วยปัญญา เป็นโลกุตรธรรมประการหนึ่ง, คู่กับ เจโตวิมุติ. {ป. ปญฺญาวิมุตฺติ}. ปัญญาอ่อน น. ภาวะที่มีระดับสติปัญญาด้อยหรือตํ่ากว่าปรกติ มักมีสาเหตุเกิดขึ้นในระหว่างพัฒนาการ ทำให้เด็กมีความสามารถจำกัดในด้านการเรียนรู้และมีพฤติกรรมปรับตัวไม่อยู่ในระดับที่ควรเป็น. ว. มีระดับสติปัญญาด้อยหรือต่ำกว่าปรกติ.