ความหมาย

• 
  

  {ถิ่น} ก. แช่ง, ด่า.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• ปอย ๒ - {ถิ่น–พายัพ} น. งานพิธีต่าง ๆ, ถ้างานใหญ่ เช่น ประเพณีฉลองการสร้างถาวรวัตถุของวัด เรียกว่า ปอยหลวง, ถ้างานเล็ก เช่นงานบวช เรียกว่า ปอยน้อย.

• ป้อย ๒ - ว. แล้ว ๆ เล่า ๆ, มักใช้เข้าคู่กับคำ คลำ เมื่อรู้สึกเจ็บ ว่า คลำป้อย, ป้อย ๆ ก็ว่า.

• ป้อยอ - ก. ตามใจหรือเอาใจจนเกินไป, ยกย่องเยินยอจนเกินพอดี, บำรุงบำเรอจนเกินไป.

• ปะ - ก. มาเจอกัน, มาประเชิญหน้ากัน: เอาวัตถุเช่นผ้าหรือไม้เป็นต้นปิดทับส่วนที่ชำรุดเป็นช่องเป็นรู เช่น ปะผ้าปะว่าว, ปิดทับ เช่น ปะหน้า. ปะว่า สัน. ถ้าว่าเจอ.

• ปะเตะ - ก. เตะ, ฟาดด้วยหลังเท้า.