ความหมาย

• 
  

  น. ตะพัก, โขดหินหรือไหล่เขาที่เป็นขั้น ๆ พอพักได้ เช่น บ้างก็เป็นกระพักกระเพิงกระพังพุ {ม. ร่ายยาว กุมาร}.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• กระพัง ๑ - น. แอ่ง, บ่อ, หนอง, ตระพัง ตะพัง หรือ สะพัง ก็เรียก. {เทียบ ข. ตฺรพำง ว่า บ่อที่เกิดเอง}.

• กระพัง ๒ - น. ภาชนะชนิดหนึ่ง สำหรับใส่นํ้าทำพิธีต่าง ๆ ตามลัทธิไสยศาสตร์ เรียกว่า “กระพังนํ้า” ซึ่งน่าจะมีรูปคล้ายกับหม้อนํ้ามนตร์ของเรา.

• กระพังเหิร - น. ชื่อการฟันด้วยขอช้างวิธีหนึ่ง คือฟันให้หยุดอย่างชะงัก. {ตำราขี่ช้าง}.

• กระพังโหม - น. ชื่อไม้เถาชนิด Sarcostemma secamone {L.} Bennet ในวงศ์ Asclepiadaceae ทั้งต้นมียางขาว ใบแคบเรียวแหลม ออกเป็นคู่ตรงข้ามกัน มีนวล ดอกสีม่วงแกมชมพู ใช้ทำยาได้ ใบและเถาใช้เป็นอาหาร, จมูกปลาหลด จมูกปลาไหล หรือ ผักไหม ก็เรียก.

• กระพัด - น. เชือกหรือลวดหนังตีเป็นเกลียวหุ้มผ้าแดงปรกติคล้องผูกอยู่รอบคอช้าง เมื่อตั้งสัปคับหรือกูบอย่างใดอย่างหนึ่ง ใช้ปลายทั้ง ๒ ข้างผูกสัปคับหรือกูบเพื่อรั้งมิให้เลื่อนไปทางท้ายช้างขณะเดินขึ้นที่ชัน, เขียนเป็น กระพัตร ก็มี เช่น และกระพัตรรัตคนควร {ดุษฎีสังเวย}. ก. ผูก, คาด, ล้อม, เช่น เหตุกระพัดรัดตาด้วยไฟราค {ม. ร่ายยาว ชูชก}.