ความหมาย

• 
  

  ก. ทำร้าย, ทำชั่ว, ทำเลวทราม, ทำผิด, เบียดเบียน. {ส. ปฺรทุษฺฏ, ปฺรทุษฺฐ: ป. ปทุฏฺฐ}. ประทุษร้าย [ปฺระทุดสะ-] ก. ทำให้บาดเจ็บ เช่น ประทุษร้ายร่างกาย, ทำให้เสียหาย เช่น ประทุษร้ายทรัพย์สิน.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• ประทุษฏ์, ประทุษฐ์ - ว. ชั่ว, ร้าย. {ส. ปฺรทุษฺฏ, ปฺรทุษฺฐ: ป. ปทุฏฺฐ}. ประทุษฏจิต, ประทุษฐจิต [ปฺระทุดตะจิด, ปฺระทุดถะจิด] น. จิตร้าย, จิตโกรธ.

• ประธาน ๑ - น. ตำแหน่งผู้ที่เป็นหัวหน้าหรือเป็นใหญ่ในที่ประชุม เช่น ตำแหน่งประธานรัฐสภา ตำแหน่งประธานกรรมการ, เรียกผู้ที่เป็นหัวหน้าหรือเป็นใหญ่ในที่ประชุม เช่น ประธานรัฐสภา ประธานกรรมการ. ว. ที่เป็นหลักสำคัญในที่นั้น ๆ เช่น พระประธาน.

• ประธาน ๒ - {ไว} น. ผู้กระทำ เช่น เด็กวิ่ง เด็ก เป็นประธานของกริยา วิ่ง คนกินข้าว คน เป็นประธานของกริยา กิน.

• ประธาน ๓ - น. ความเพียร มี ๔ อย่าง คือ ๑. สังวรประธาน เพียรระวังไม่ให้บาปเกิดขึ้นในสันดาน ๒. ปหานประธาน เพียรละบาปที่เกิดขึ้นแล้ว ๓. ภาวนาประธาน เพียรให้กุศลเกิดขึ้นในสันดาน ๔. อนุรักขนาประธาน เพียรรักษากุศลที่เกิดขึ้นแล้วไม่ให้เสื่อม. {ส. ปฺรธาน: ป. ปธาน}.

• ประธานาธิบดี - [ปฺระทานาทิบอดี, ปฺระทานาทิบบอดี] น. ประมุขของประเทศที่ปกครองโดยระบอบสาธารณรัฐ.