[-บาน] น. ส่วนกลางของกะโหลกศีรษะ, หัว, {คำไม่สุภาพ} เช่น ตีกระบาล เขกกระบาล, {โบ} เขียนเป็น กระบาน ก็มี เช่น เพิกหนังทังผมนั้นออกเสียแล้วเอากรวดทรายขัดกระบานศีศะชำระให้ขาวเหมือนพรรณศรีสังข์ {สามดวง}: แผ่นกระเบื้อง เช่น ปรุตรุเคลือบกระบาลหิน {จารึกวัดโพธิ์}: ลานกลางหมู่บ้าน เรียกว่า กระบาลบ้าน. {แผลงมาจาก กบาล}.