[ปะระ-, ปอระ-] ว. อื่น, ใช้เป็นบทหน้าสมาส เช่น ปรปักษ์ ปรโลก. {ป.}. ปรนัย [ปะระ-, ปอระ-] ว. เรียกการสอบแบบที่ผู้สอบมักไม่มีโอกาสแสดงความคิดเห็นส่วนตัว เป็นคำถามที่ต้องการคำตอบตายตัว ว่า การสอบแบบปรนัย, คู่กับ อัตนัย, วัตถุวิสัย ก็ว่า. ปรปักษ์ [ปอระ-] น. ข้าศึก, ศัตรู, ฝ่ายตรงข้าม. ปรโลก [ปะระ-, ปอระ-] น. โลกหน้า. ปรวาที [ปะระ-] น. ผู้กล่าวถ้อยคำฝ่ายตอบหรือฝ่ายค้าน, คู่กับ สกวาที. {ป.}. ปรหิตะ [ปะระหิตะ, ปอระหิตะ] น. ประโยชน์ผู้อื่น, มักใช้ควบกับประโยชน์ เป็น ปรหิตประโยชน์ ว่า ประโยชน์เกื้อกูลแก่ผู้อื่น. {ป. ปรหิต}.