ความหมาย

• 
  

  [ปะกินนะกะ-] ว. เรี่ยราย, เบ็ดเตล็ด, กระจาย, ระคนกัน, คละกัน, {มักใช้ประกอบหน้าศัพท์} เช่น ปกิณกคดี. {ป. ปกิณฺณก: ส. ปฺรกีรฺณก}.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• ปกีรณัม - [ปะกีระนำ] ก. จำแนกหรือกระจายออกไป, เขียนเป็น ปกีรณำ ก็มี เช่น ปกีรณำ พจนาดถ์. {ส. ปฺรกีรณํ}.

• ปง - ว. เสียงดังเช่นนั้น, ปงปัง ก็ว่า.

• ป่ง - น. พื้นดินที่มีเกลือสินเธาว์ผุดเกรอะกรังอยู่, ป่าหรือดินที่มีป่ง เรียกว่า ป่าป่ง ดินป่ง, เรียกผีที่เชื่อว่ามีอยู่ในที่เช่นนั้น ว่า ผีป่ง, เรียกลักษณะที่นั่งบนห้างที่ใช้ไม้ขัดและผูกเป็นแคร่บนต้นไม้หรือบนกอไผ่เพื่อคอยเฝ้าดูหรือยิงสัตว์ที่มากินดินป่ง ว่า นั่งป่ง, โป่ง ก็ว่า.

• ปงช้าง - ดู หนอนตายหยาก {๑}.

• ปงปัง - น. กลองสองหน้าขนาดเล็ก หน้ากลองกว้างประมาณ ๘ นิ้ว มีด้ามถือสำหรับกวัดแกว่งให้ลูกตุ้มกระทบหน้ากลองให้เกิดเสียง. ว. เสียงดังเช่นนั้น, ปง ก็ว่า.