ความหมาย

• 
  

  [บูน] น. บุระ, กำแพงที่มีป้อมค่าย เช่น ตรีบูร, หอ, วัง, เมือง เช่น ทางใดพงาเอารสราช เจ้าจักยาตรยงงบูร {ม. คำหลวงมหาราช}.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• บูรณ-, บูรณ์ - [บูระนะ-, บูน] ว. เต็ม. {ป., ส. ปูรณ}. บูรณภาพ น. ความครบถ้วนบริบูรณ์ เช่น บูรณภาพแห่งดินแดน บูรณภาพแห่งอาณาเขต. บูรณมี น. วันเพ็ญ เช่น วิสาขบูรณมี คือ วันเพ็ญเดือน ๖. {ป. ปุณฺณมี: ส. ปูรฺณมี}. บูรณาการ น. กระบวนการผสมผสานเชื่อมโยงองค์ความรู้ตั้งแต่ ๒ องค์ความรู้ขึ้นไปเข้าด้วยกันอย่างสอดคล้องเป็นระบบ. {อ. integration}.

• บูรณะ - ก. ซ่อมแซมทำให้กลับคืนดีเหมือนเดิม เช่น บูรณะวัด, มักใช้เข้าคู่กับ ปฏิสังขรณ์ เป็น บูรณปฏิสังขรณ์. {ส. ปูรณ: ป. ปุณฺณ}.

• บูรพ์, บูรพะ, บูรพา - [บูน, บูระพะ, บูระพา] ว. ก่อน, แรก, เบื้องหน้า: ตะวันออก. {ส.}. บูรพาษาฒ น. เดือน ๘ แรก. {ส. ปูรฺวาษาฒ}.

• ป - [ปอ] พยัญชนะตัวที่ ๒๗ เรียกว่า ปอ ปลา เป็นอักษรกลาง ใช้เป็นพยัญชนะต้น และเป็นตัวสะกดในมาตรากบหรือแม่กบ เช่น บาป เนปจูน สัปดาห์.

• ปเวณี - [ปะ-] น. ขนบธรรมเนียม, แบบแผน: เชื้อสาย, การเป็นสามีภรรยากันตามธรรมเนียม. {ป. ปเวณิ: ส. ปฺรเวณิ}.