น. เวลาในระหว่างเที่ยงกับเย็น. ก. เบน เช่น บ่ายหัวเรือออกไป, คล้อย เช่น ตะวันบ่าย: หัน, ก้าว: เลี่ยงไป เช่น เฒ่าก็ประดิษฐ์ประดับกายเป็นปะขาวดาบสเบือนบ่ายจำแลงเพศ {ม. ร่ายยาว ชูชก}. บ่ายควาย น. เวลาที่ควายบ่ายหน้ากลับบ้าน, เวลาเย็น, เช่น สุริยประภาธรงกลดจนกำหนดบ่ายควาย ชายสามนาลิกาเศษ {ตะเลงพ่าย}. บ่ายเบี่ยง ก. เลี่ยงพอให้พ้นไป {มักใช้แก่กริยาพูด}, เบี่ยงบ่าย ก็ว่า. บ่ายหน้า ก. เปลี่ยนไปสู่ทิศทางใดทิศทางหนึ่ง, หันหน้า, เช่น บ่ายหน้าไปทางทิศเหนือ, มุ่งหน้า เช่น ยามเย็นชาวนาบ่ายหน้ากลับบ้าน.