น. ของที่เป็นแผ่น ๆ บางอย่าง เช่น บานประตูบานหน้าต่าง บานกระจกเงา: ลักษณนามใช้เรียกของเช่นนั้น เช่น กระจกบานหนึ่ง หน้าต่าง ๒ บาน. ก. เผยออก, คลี่ออก, ขยายออก, เช่น ดอกไม้บาน หอบซี่โครงบาน: กระจาย เช่น เรือแล่นจนนํ้าบาน. ว. ที่ผายออก เช่น ชามปากบาน กางเกงขาบาน กระโปรงบาน: ปลาบปลื้ม, แช่มชื่น, เบิกบาน, เช่น ใจบาน หน้าบาน: {ปาก} มาก เช่น เสียไปบาน. บานกระทุ้ง น. บานหน้าต่างที่ปิดงับและเปิดค้ำขึ้นได้. บานเกล็ด น. บานหน้าต่างหรือบานประตูซึ่งใช้ไม้หรือกระจกแผ่นเล็ก ๆ พาดขวางซ้อนเหลื่อมกันเป็นเกล็ด บางชนิดดึงหรือหมุนให้เกล็ดเหล่านั้นเปิดปิดได้พร้อม ๆ กัน. บานตะเกียง, บานตะโก้, บานตะไท, บานเบอะ, บานเบิก, บานเบียง, บานแบะ {ปาก} ว. มากมาย. บานทะโรค น. โรคริดสีดวงทวารชนิดหนึ่ง ที่ปลายลำไส้ใหญ่บานออกมาข้างนอก. บานปลาย {สำ} ก. ขยายออกไปมากกว่าที่ตั้งใจไว้เดิม, ขยายเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่โตออกไป: ใช้เงินเกินกว่าที่ประมาณหรือกำหนดไว้. บานแผนก [-ผะแหฺนก] น. บัญชีเรื่อง, สารบาญ, โบราณใช้ว่า บานแพนก. บานแผละ [-แผฺละ] น. ผนังตอนที่บานประตูหน้าต่างโบสถ์วิหารเป็นต้นเมื่อเปิดเข้าไปแล้วแปะอยู่. บานพับ น. เหล็กหรือทองเหลืองที่ใช้ติดบานประตูหรือหน้าต่างเป็นต้น เพื่อให้พับเข้ามาหรือเปิดออกได้, โดยปริยายใช้เรียกสิ่งอื่นที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น บานพับเครื่องแต่งตัวละคร. บานพับขา {ปาก} น. ขาพับ. บานแพนก [-พะแนก] น. {กฎ: โบ} ตารางแบ่งปันไพร่หลวง. {สามดวง}, {โบ}บัญชีเรื่อง, สารบาญ.