ความหมาย

• 
  

  น. ธาตุลำดับที่ ๙๐ สัญลักษณ์ Th เป็นโลหะลักษณะเป็นของแข็ง สีเทาเข้ม หลอมละลายที่ ๑๗๕๐ ° ซ. เป็นธาตุกัมมันตรังสี ใช้ประโยชน์นำไปผสมกับโลหะอื่นให้เป็นโลหะเจือ. {อ. thorium}.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• ทอก - น. โบราณเรียกนกยางชนิดหนึ่ง ว่า ยางทอก: เรียกหมูขนาดใหญ่เขี้ยวตัน ว่า หมูทอก.

• ท้อง - น. ส่วนของร่างกายด้านหน้า ตั้งแต่ลิ้นปี่จนถึงบริเวณต้นขา มีสะดืออยู่ตรงกลาง มีกระเพาะและไส้อยู่ภายใน: ครรภ์ เช่น น้องร่วมท้อง: พื้นที่หรือบริเวณที่กว้างใหญ่ เช่น ท้องนํ้า ท้องฟ้า ท้องทุ่งท้องไร่ ท้องนา ท้องถนน: ส่วนที่มีลักษณะโค้ง เช่น ท้องแขน ท้องน่อง ท้องเรือ ท้องร่อง. ก. มีลูกอยู่ในท้อง, ตั้งครรภ์. ท้องกาง ว. เรียกท้องที่ขยายออกมากกว่าปรกติเพราะกินเกินขนาด. ท้องกิ่วว. หิวจัด, มักใช้เข้าคู่กับคำ ท้องแขวน เป็นท้องกิ่วท้องแขวน เช่น หิวจนท้องกิ่วท้องแขวน, ไส้กิ่ว ก็ว่า. ท้องแก่ ว. มีครรภ์จวนจะครบกำหนดคลอด. ท้องขาว ๑ น. เรียกผ้าที่มีส่วนกลางขาว ว่า ผ้าท้องขาว เช่น ผ้าท้องขาวเชิงชายเขียน {พงศ. เลขา}, ถ้ามีส่วนกลางเขียว เรียกว่า ผ้าท้องเขียว เช่น ผ้าท้องเขียวชายกรวย {พงศ. เลขา}. ท้องขึ้น ว. อาการที่ท้องอืดเพราะลมในกระเพาะอาหารเฟ้อขึ้น: เรียกปลาจวนจะเน่า ว่า ปลาท้องขึ้น: เรียกผลไม้บางอย่างที่ช้ำจวนจะเสีย เช่น กล้วยท้องขึ้น คือ กล้วยที่ช้ำจวนจะเสีย, ท้องขึ้นท้องพอง ก็ว่า. ท้องขึ้นท้องพอง ว. เรียกผลไม้บางอย่างที่ชํ้าจวนจะเสีย เช่น กล้วยท้องขึ้นท้องพอง คือกล้วยที่ชํ้าจวนจะเสีย, ท้องขึ้น ก็ว่า. ท้องแข็ง ว. อาการที่หน้าท้องตึงเพราะหัวเราะเต็มที่, ท้องคัดท้องแข็ง ก็ว่า. ท้องแขน น. ส่วนของแขนด้านใน.ท้องแขวน [-แขฺวน] ว. หิวจัด, มักใช้เข้าคู่กับคำ ท้องกิ่ว เป็น ท้องกิ่วท้องแขวน เช่น หิวจนท้องกิ่วท้องแขวน, ไส้แขวน ก็ว่า. ท้องคัดท้องแข็ง ว. อาการที่หน้าท้องตึงเพราะหัวเราะเต็มที่, ท้องแข็ง ก็ว่า. ท้องคุ้ง น. ส่วนกลางของคุ้งนํ้า. ท้องฉนวน {โบ} น. ทางเดินสำหรับเจ้านายและข้าราชบริพารสตรี ซึ่งกั้นด้วยกำแพงหรือแผง ๒ ข้าง. ท้องเดิน ว. อาการที่ถ่ายอุจจาระเหลวมากบ่อย ๆ.ท้องตรา น. หนังสือราชการที่ประทับตราของเจ้ากระทรวง มีไปยังเจ้าเมืองตามหัวเมือง, เดิมเรียกว่า สารตรา. ท้องตลาด น. ตลาดทั่ว ๆ ไป, ที่ชุมนุมเพื่อซื้อขายของต่าง ๆ. ท้องถิ่น น. ท้องที่ใดท้องที่หนึ่งโดยเฉพาะ เช่น เวลาท้องถิ่น ประเพณีท้องถิ่น. ท้องที่ น. พื้นที่หรือถิ่นที่แห่งใดแห่งหนึ่ง เช่น ท้องที่จังหวัด ท้องที่อำเภอ ท้องที่ที่เกิดเหตุ ท้องที่ที่มีภูมิลำเนา. ท้องน่อง น. ส่วนของขาเบื้องหลัง ด้านตรงกันข้ามกับหน้าแข้ง มีลักษณะโค้งนูน. ท้องน้อย น. ส่วนของท้องระหว่างสะดือกับหัวหน่าว. ท้องแบน น. ชื่อเรือชนิดหนึ่งที่ท้องเรือมีลักษณะแบน กินนํ้าตื้น สำหรับลำเลียงทหารหรืออาวุธยุทโธปกรณ์ขึ้นบก. ท้องปลิง น. ชื่อตะไบชนิดหนึ่ง มีรูปเหมือนท้องของปลิง คือข้างหนึ่งโค้ง อีกข้างหนึ่งแบน. ว. เรียกสิ่งอื่น ๆ ที่มีรูปเหมือนท้องของปลิง เช่น กำไลท้องปลิง. ท้องปลุ {โบ} น. ขนมทองพลุ. {ปาเลกัว}. ท้องผุท้องพัง ว. เรียกท้องปลาทูเป็นต้นที่ไม่ค่อยสด มีลักษณะแตกโหว่. ท้องผูก ว. อาการที่อุจจาระแข็งถา่ ยออกลำบาก. ท้องพระคลัง น. สถานที่เก็บพระราชทรัพย์หรือสิ่งของอันมีค่าอื่น ๆ ของพระมหากษัตริย์. ท้องพระโรง น. หอ้ งโถงขนาดใหญ่ในพระที่นั่ง สำหรับพระมหากษัตริย์เสด็จออกว่าราชการออกมหาสมาคม รับแขกเมือง, ห้องโถงซึ่งต่อออกมาจากตำหนักเจ้านายที่เป็นพระราชโอรสที่ทรงกรม และทรงเป็นผู้ปฏิบัติพระกรณียกิจอันสำคัญยิ่ง ใช้สำหรับเสด็จออกให้เฝ้าหรือว่าราชการ. ท้องพอง ว. ท้องอืด, ใช้เข้าคู่กับคำ ท้องขึ้น เป็น ท้องขึ้นท้องพอง. ท้องเฟ้อ ว. อาการที่มีแก๊สในกระเพาะอาหารและลำไส้เพราะอาหารไม่ย่อย เมื่อเรอจะมีแก๊สและกลิ่นเหม็น. ท้องมาน น. ชื่อโรคจำพวกหนึ่งที่มีสารน้ำอยู่ในท้องมาก ทำให้ท้องโตอย่างหญิงมีครรภ์ มักมีสาเหตุมาจากโรคตับ. ท้องมือ น. ส่วนข้างของฝ่ามือด้านนิ้วก้อย ตั้งแต่โคนนิ้วก้อยถึงข้อมือ. ท้องไม้ น. ส่วนกลางของฐานที่เป็นหน้าราบระหว่างบัวคว่ำกับบัวหงาย. ท้องยุ้งพุงกระสอบ {สำ} น. คนกินจุผิดปรกติ. ว. ที่กินจุผิดปรกติ. ท้องร่วง ว. อาการที่ท้องเดินอย่างแรง. ท้องร่อง น. ทางน้ำที่เป็นทางยาวระหว่างสันดินของร่องสวนร่องผัก เพื่อขังน้ำไว้รดต้นพืช. ท้องเรื่อง น. เนื้อเรื่องที่ดำเนินไปตั้งแต่ต้นจนจบ. ท้องลาน น. หน้าใบลาน. ว. มีรูปแบน ๆ เหมือนหน้าใบลาน อย่างรูปคันกระสุนด้านในที่เหลาแบน ๆ. ท้องเล็น ว. เรียกข้าวสารที่หุงยังไม่สุกดี ยังมีแกนเมล็ดข้าวเหลืออยู่บ้าง ว่า ข้าวท้องเล็น. ท้องเลว {กลอน} ว. โซ, อดอยาก, เช่น ชะรอยผีท้องเลวในเหวถํ้า {ไกรทอง}. ท้องสาว น. ท้องลูกคนแรก. ท้องสำนวน น. เนื้อหาของเรื่อง. ท้องเสีย ว. อาการที่ถ่ายอุจจาระบ่อยกว่าปรกติหรือถ่ายกะปริบกะปรอย. ท้องหมา น. หน้าท้องแฟบ, เรียกครรภ์ของหญิงที่มีลักษณะเล็ก. ท้องหมู น. หน้าท้องมีไขมันมากอย่างท้องคนอ้วน, เรียกครรภ์ของหญิงที่มีลักษณะใหญ่ผิดปรกติ. ท้องแห้ง {ปาก} ก. ฝืดเคือง, อด. ท้องอัสดงคต น. ลวดบัวประกอบฐานผนังโบสถ์หัวท้ายงอนขึ้น อ่อนลงตรงกลาง, ตกท้องช้าง หรือ ตกท้องสะเภา ก็เรียก. ท้องอืด ว. อาการที่รู้สึกอึดอัด เพราะมีแก๊สเกิดขึ้นจากการหมักหมมของอาหารในกระเพาะอาหารและลำไส้ เนื่องจากอาหารไม่ย่อยตามปรกติ.

• ทอง ๑ - น. ธาตุแท้ชนิดหนึ่งเนื้อแน่นมาก สีเหลืองสุกปลั่ง เป็นโลหะมีค่า, เรียกเต็มว่า ทองคำ, โบราณกำหนดคุณภาพของเนื้อ ตั้งแต่เนื้อสี่ถึงเนื้อเก้า โดยตั้งพิกัดราคาตามเนื้อทอง เช่น ทองเนื้อหก คือ ทองหนัก ๑ บาท ราคา ๖ บาท ทองเนื้อเก้า คือ ทองหนัก ๑ บาท ราคา ๙ บาท. {ประกาศ ร. ๔}, ทองเนื้อเก้านี้เป็นทองแท้เป็นทองบริสุทธิ์ เรียกว่า ทองธรรมชาติ ทองเนื้อแท้ทองนพคุณ หรือบางทีเรียกว่าทองชมพูนุท เช่น ดังทองชมพูนุทเนื้อเก้า {สังข์ทอง ตอนตีคลี}: เรียกสิ่งที่ทำด้วยทองเหลือง ว่า ทอง ก็มี เช่น กระทะทอง หม้อทอง, โดยปริยายหมายถึงสีเหลือง ๆ อย่างสีทอง เช่น เนื้อทอง ผมทอง แสงทอง, ใช้ประกอบสิ่งต่าง ๆ บางอย่างโดยอนุโลมตามลักษณะสี เป็นชื่อเรียกเฉพาะ เช่น ขนมทองคือขนมชนิดหนึ่ง รูปวงกลม มีนํ้าตาลหยอดข้างบน, ปลาทอง คือปลาชนิดหนึ่ง ตัวสีเหลืองหรือแดงส้ม. {ถิ่น–พายัพ} น. ทองเหลืองที่ตีแผ่เป็นแผ่นบาง ลงรักแล้วปิดทองคำเปลว นิยมใช้หุ้มองค์พระเจดีย์ ป้องกันการผุกร่อน, ทองสักโก ก็ว่า. ทองชมพูนุท น. ทองคำเนื้อเก้า เป็นทองบริสุทธิ์ มีสีเหลืองเข้มออกแดง, ทองเนื้อเก้า ทองธรรมชาติ ทองเนื้อแท้ หรือทองนพคุณ ก็เรียก. ทองชุบ น. โลหะชุบทอง, ทองวิทยาศาสตร์ ก็เรียก. ทองดอกบวบ น. ทองเนื้อหก มีสีเหลืองอ่อนคล้ายดอกบวบ. ทองดำ ๑ น. ทองชนิดหนึ่งโบราณเข้าใจกันว่ามีสีเนื้อดำ นับถือเป็นของวิเศษ. ทองแดง ๑ น. ธาตุลำดับที่ ๒๙ สัญลักษณ์ Cu เป็นโลหะ ลักษณะเป็นของแข็งสีแดง หลอมละลายที่ ๑๐๘๓ °ซ. เนื้ออ่อนบุให้เป็นแผ่นบางและรีดเป็นเส้นลวดได้ง่าย เป็นตัวนำความร้อนและไฟฟ้าได้ดี. {อ. copper}. ทองต้นแขน น. เครื่องประดับชนิดหนึ่งสวมรัดต้นแขน, พาหุรัด ก็ว่า. ทองตรา {โบ} น.ทองคำที่ทำ รูปลักษณะอย่างเงินพดด้วง มีขนาดต่าง ๆ สำหรับพระราชทานแก่บุคคลเพื่อเป็นที่ระลึกในวาระสำคัญ. ทองตะกู น.ทองตะโก. ทองตะโก น. สีทองที่เกิดจากการใช้รงผสมนํ้ามันยางอาบลงบนแผ่นตะกั่ว ถ้าทาลงบนโลหะจะจับแน่นและกันสนิมได้,ทองตะกู หรือ ทองตากู ก็เรียก. ทองตากู น. ทองตะโก. ทองทราย น. ทองที่เป็นเม็ด ๆ อย่างทรายปนอยู่กับทราย. ว. มีพื้นทาทองให้เป็นจุด ๆ อย่างเม็ดทราย. ทองทศ น. ค่ากำหนดแลกเปลี่ยนของเหรียญทองกระษาปณ์ในสมัยรัชกาลที่ ๔ เท่ากับ ๑ ใน ๑๐ ของ ชั่ง = ๘ บาท. ทองทึบ ว. มีพื้นปิดทองทึบทั้งหมด. น. เรียกหีบศพของหลวงชั้นอนุวงศ์ ว่า หีบทองทึบ. ทองธรรมชาติ ๑ น. ทองคำเนื้อเก้า เป็นทองบริสุทธิ์, ทองเนื้อเก้า ทองเนื้อแท้ ทองนพคุณ หรือ ทองชมพูนุท ก็เรียก. ทองนพคุณ น. ทองคำเนื้อเก้าเป็นทองบริสุทธิ์ โบราณกำหนดราคาตามคุณภาพของเนื้อทอง หนัก ๑ บาท เป็นเงิน ๙ บาท เรียกว่าทองเนื้อเก้า หรือ ทองนพคุณเก้าน้ำ, เรียกสั้น ๆ ว่าทองนพคุณ, ทองธรรมชาติ ทองเนื้อแท้ หรือ ทองชมพูนุท ก็เรียก. ทองนพคุณเก้าน้ำ น. ทองนพคุณ. ทองนอก น. ทองเค.ทองเนื้อกษัตริย์ น. ทองคำเนื้อแท้ไม่มีอื่นปน. ทองเนื้อเก้า น. ทองคำบริสุทธิ์โบราณกำหนดคุณภาพของเนื้อตั้งแต่เนื้อสี่ถึงเนื้อเก้า โดยตั้งพิกัดราคาตามเนื้อทอง คือ ทองหนัก ๑ บาท ราคา ๙ บาท, ทองธรรมชาติ ทองเนื้อแท้ ทองนพคุณ หรือ ทองชมพูนุท ก็เรียก.ทองเนื้อแท้ น. ทองคำเนื้อเก้า เป็นทองบริสุทธิ์, ทองเนื้อเก้า ทองธรรมชาติ ทองนพคุณ หรือ ทองชมพูนุท ก็เรียก. ทองบรอนซ์ น. โลหะเจือชนิดหนึ่ง ส่วนใหญ่ประกอบด้วยทองแดงกับดีบุก, ทองสัมฤทธิ์ หรือ สัมฤทธิ์ ก็เรียก. {อ. bronze}. ทองใบ น. ทองคำที่มีเนื้อทองร้อยละ ๙๙.๙ และตีแผ่ให้เป็นแผ่นบางที่สุดได้ ๐.๐๓ มิลลิเมตร. ทองประทากล้อง น. ทองคำที่ตีแผ่เป็นแผ่น สำหรับบุพระพุทธรูปเป็นต้น. ทองประทาศี น. ทองคำเปลว. ทองปราย {โบ} น. ปืนคาบศิลาอย่างโบราณลำกล้องทำด้วยทองเหลือง ปากบาน ยิงด้วยกระสุนลูกปราย เช่น ล้วนถือทองปรายทุกคน {รามเกียรติ์ ร. ๑}. ทองปลายแขน ๑ น. เครื่องประดับชนิดหนึ่ง สวมรัดข้อมือ.ทองแป {โบ} น. เหรียญทองมีลักษณะกลมแบนที่ออกมาใช้เป็นเงินตราในสมัยรัชกาลที่ ๔ ทำด้วยทองคำมี ๓ ขนาด ราคาแตกต่างกัน คือ ทองทศ ทองทิศ ทองพัดดึงส์. ทองแผ่นเดียวกัน {สำ} ว. เกี่ยวดองกันโดยการแต่งงาน. ทองพระบาท {ราชา} น. กำไลเท้า.ทองพัดดึงส์ น. ค่ากำหนดแลกเปลี่ยนของเหรียญทองกระษาปณ์ในสมัยรัชกาลที่ ๔ เท่ากับ ๑ ใน ๓๒ ของชั่ง = ๒.๕๐ บาท.ทองพิศ น. ค่ากำหนดแลกเปลี่ยนของเหรียญทองกระษาปณ์ในสมัยรัชกาลที่ ๔ เท่ากับ ๑ ใน ๒๐ ของชั่ง = ๔ บาท. ทองไม่รู้ร้อน{สำ} ว. เฉยเมย, ไม่สะดุ้งสะเทือน. ทองรูปพรรณ [-รูบปะพัน] น. ทองคำที่ทำสำเร็จเป็นเครื่องประดับและของใช้ต่าง ๆ. ทองแล่ง น.ทองคำที่เอามาแผ่เป็นแผ่นบาง ๆ แล้วแล่งหรือตัดออกเป็นเส้นบาง ๆ ใช้สำหรับปักหรือทอผ้ายกทอง. ทองวิทยาศาสตร์ น. โลหะชุบทอง, ทองชุบ ก็เรียก. ทองสักโก ดู ทองจังโก. ทองสัมฤทธิ์ น. โลหะเจือชนิดหนึ่งส่วนใหญ่ประกอบด้วยทองแดงกับดีบุก, สัมฤทธิ์ หรือ ทองบรอนซ์ ก็เรียก. ทองหมั้น น. ทองคำที่ฝ่ายชายมอบให้ไว้แก่ฝ่ายหญิง แสดงความมั่นหมายว่าจะแต่งงานด้วย.ทองหยอง {ปาก} น. ทองรูปพรรณ. ทองหยอด น. ชื่อขนมชนิดหนึ่ง ทำด้วยไข่แดงประสมแป้งเล็กน้อย หยอดเป็นลูกกลม ๆ อย่างหยดนํ้าในนํ้าเชื่อมเดือด ๆ, ลักษณนามว่า ลูก. ทองหยิบ น. ชื่อขนมชนิดหนึ่ง ทำด้วยไข่แดงตีให้ขึ้นเล็กน้อย หยอดเป็นแผ่นเล็ก ๆ ในนํ้าเชื่อมร้อน ๆ ตั้งไฟให้สุก แล้วช้อนออกมาหยิบเป็นกลีบ ๆ ๕ หรือ ๗ หยิบ ใส่ถ้วยตะไลทิ้งไว้ให้คงรูป, ลักษณนามว่า ดอก. ทองเหลือง น. โลหะเจือชนิดหนึ่ง ประกอบด้วยทองแดงและสังกะสีลักษณะเป็นโลหะสีเหลือง. ทองอังกฤษ น. เรียกโลหะชนิดหนึ่งเป็นแผ่นบาง ๆ สีคล้ายทองคำหรือสีอื่น ๆ ก็มี ใช้สลักหรือปรุเป็นลายประดับเครื่องศพเป็นต้น. ทองเอก น. ชื่อขนมชนิดหนึ่ง เคี่ยวน้ำกะทิกับน้ำตาลจนเหนียว ทิ้งไว้ให้เย็นแล้วใส่ไข่แดง แป้งสาลี ตั้งไฟกวนจนแป้งร่อน อัดใส่พิมพ์เป็นรูปต่าง ๆ แต่งหน้าด้วยทองคำเปลวแผ่นเล็ก ๆ.

• ท่อง ๑ - ก. ยกเท้าก้าวสูง ๆ ไปในที่น้ำท่วมตื้น ๆ ในคำว่า ท่องน้ำ, เที่ยวไป เช่น ท่องยุโรป ท่องราตรี. ท่องเที่ยว ก. เที่ยวไป.

• ทอง ๒ - น. ชื่อพรรณไม้ ๒ ชนิดในสกุล Butea วงศ์ Leguminosae ชนิด B. monosperma {Lam.} Taub. เป็นไม้ต้น ดอกสีแสด, ทองธรรมชาติ ก็เรียก, พายัพเรียก ทองกวาว, อีสานเรียก จาน: ชนิด B. superba Roxb. เป็นไม้เถา, ทองเครือ หรือ ตานจอมทอง ก็เรียก.