[-หฺรัด-เหฺร่] ก. ร่อนเร่ไปอย่างยากลำบากไม่มีที่อาศัยที่แน่นอน เช่น เขาถูกไล่ออกจากบ้านต้องตุหรัดตุเหร่ไป เขาตุหรัดตุเหร่ตามน้องสาวที่หายไป.