[ตันหักไส] {แบบ} ก. สิ้นตัณหา, หมดตัณหา, เช่น แด่ท้าวผู้ตัณหักษัย {ม. คำหลวง วนปเวสน์}. {ป. ตณฺหา + ส. กฺษย}.