[ตฺระ-] น. แอ่ง, บ่อ, หนอง, เช่น กลางเมืองสุโขทัยนี้มีน้ำตระพังโพยสี {จารึกหลักที่ ๑}, ตะพังกระพัง หรือ สะพัง ก็ว่า. {เทียบ ข. ตฺรพำง ว่า บ่อที่เกิดเอง}.