ความหมาย

• 
  

  ว. อาการที่ปรากฏแก่ร่างกายเมื่อเวลาขนลุกหรือเป็นเหน็บเป็นต้น; เสียงดังอย่างเสียงนํ้าแตกกระจาย.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• ซ่า ๔ - น. เรียกผักบุ้งซอยต้มสุก โรยด้วยน้ำมันงากับถั่วงา ว่า ผักซ่า. (เทียบถิ่น–พายัพ ส้า ว่า เรียกอาหารและวิธีปรุงอาหารที่ใช้ผักอ่อนเคล้ากับน้ำพริกซึ่งมักใช้ปลามาผสม โดยอนุโลมใช้เรียกการใช้เนื้อสดมาหั่นแล้วยำกับน้ำพริกที่ใช้ปรุงลาบ).

• ซาแมเรียม - น. ธาตุลำดับที่ ๖๒ สัญลักษณ์ Sm เป็นโลหะหายาก ลักษณะเป็นของแข็ง หลอมละลายที่ ๑๐๗๒ º ซ. (อ. samarium).

• ซ่าโบะ - น. ผ้าห่มอย่างผ้าสไบ เช่น ซ่าโบะกรองสุวรรณพรรณราย (ดาหลัง), อันซ่าโบะรอยทรงจงพระทัยจะขอเปลี่ยนสไบโฉมเฉลา (อิเหนา). (ช.).

• ซาก ๑ - น. ร่างของคนหรือสัตว์ที่ตายจนโทรมเหลือพอเป็นเค้าให้รู้ว่าเคยเป็นอะไร, สิ่งก่อสร้างที่เป็นปรักหักพังแล้วเหลือพอเป็นเค้าให้รู้ว่าเคยเป็นอะไร. ซากดึกดำบรรพ์ น. ซากของพืชหรือสัตว์ที่ฝังอยู่เป็นเวลานานมาก จนกระทั่งกลายเป็นหิน. ซากศพ น. (โบ) ศพ เช่น แม้นพระองค์ไม่ทรงเลี้ยงมัทรีไว้ จะนิ่งมัธยัสถ์ตัดเยื่อใยไม่โปรดบ้าง ก็จะเห็นแต่กเลวระร่างซากศพของมัทรี (ม. ร่ายยาว มัทรี), เจ้าพี่เอ๋ยอุตส่าห์พาซากศพ มาให้พบผัวรักเมื่อเป็นผี (ตับนางลอย), บางทีเขียนเป็น ทรากศพ ก็มี เช่น พระบาทเจ้าจะได้ทอดทัศนา ซึ่งทรากศพสาธารณนอนตาย (ม. คำหลวง มัทรี), ร่างของคนที่ตายมานานแล้วแต่มีเค้าพอให้สันนิษฐานได้ว่าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงเป็นต้น.

• ซาก ๒ - น. ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Erythrophleum succirubrum Gagnep. และชนิด E. teysmannii (Kurz) Craib ในวงศ์ Leguminosae ขึ้นในป่าเบญจพรรณ เนื้อแข็งและหนัก ใช้เผาถ่านได้ดี ทุกส่วนมีพิษ กินตายชนิดแรกใบเกลี้ยง ชนิดหลังใบมีขน, อีสานเรียก ซาด หรือ พันซาด