ความหมาย

• 
  

  [ชะวะ-] {แบบ} ว. เร็ว, {มักใช้เป็นส่วนหน้าสมาส} เช่น ชวการ ชวกิจ ชวเลข, แผลงเป็น เชาว์ ก็มี. {ป., ส.}. ชวน- [ชะวะนะ-] {แบบ} น. ความเร็ว, ความไว, ความเร็วของปัญญาหรือความคิด, แผลงเป็น เชาวน์ ก็มี. {ป., ส.}.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• ช่วง ๑ - น. ตอน เช่น ช่วงเช้า ช่วงบ่าย, ระยะ {ที่ต่อเนื่อง} เช่น ช่วงถนน ช่วงตึก. ก. รับเป็นตอน เช่น รับช่วง เช่าช่วง. ช่วงตัว น. ระยะความยาวของตัว เช่น นักว่ายน้ำไทยว่ายนำคู่แข่งหลายช่วงตัว. ช่วงเมือง {โบ} น. เมืองเล็กที่ขึ้นแก่เมืองหลวง เช่น ณกรุงพระมหานครศุโขไทยราชธานีบูรีรมย์สถาน เปนปิ่นอาณาประชาราษฎรชาวชนบทนิคมคามสยามประเทศทั้งมวน มีเมืองขึ้น ออก เอก โท ตรี จัตวา ช่วงเมือง กิ่งเมือง แผ่ผ้านพระราชอาชญาอาณาเขตร {ตำรับท้าวศรีจุฬาลักษณ์}. ช่วงบาท น. ผู้อยู่ในระยะเท้า“คือ ใกล้เท้า หมายความว่า ผู้รับใช้”.

• ช่วง ๒ - ว. สว่าง, รุ่งโรจน์. ช่วงโชติ ว. สว่างรุ่งโรจน์, โชติช่วง ก็ว่า.

• ช่วง ๓ - ก. แย่ง, ชิง, มักใช้พูดเข้าคู่กับ ชิง เป็น ช่วงชิง. ช่วงชัย น. การเล่นพื้นเมืองอย่างหนึ่ง นิยมเล่นในเทศกาล เช่นสงกรานต์ มีผู้เล่นหลายคน แบ่งออกเป็น ๒ ฝ่าย ชายฝ่ายหนึ่ง หญิงฝ่ายหนึ่ง ยืนหันหน้าเข้าหากัน ห่างพอที่จะใช้ลูกช่วงที่ทำด้วยผ้าขาวม้าเป็นต้น ม้วนเป็นลูกกลม ๆ ผูกให้แน่นโยนหรือปาใส่กัน ถ้าฝ่ายใดรับได้แล้วปาไปถูกคนใดคนหนึ่งของฝ่ายตรงข้ามฝ่ายที่ถูกปาเป็นฝ่ายแพ้ มี ๓ ชนิด คือ ช่วงรำ ผู้แพ้ต้องออกไปรำ ช่วงใช้ ผู้แพ้ต้องไปอยู่อีกข้างหนึ่ง และช่วงขี้ข้า ผู้แพ้ต้องให้อีกฝ่ายหนึ่งขี่หลัง. ช่วงชิง ก. แย่งชิง เช่น จะมาช่วงชิงนางอย่างผลไม้ ที่จะได้นางไปอย่าสงกา {อิเหนา}. ช่วงใช้ ก. รับใช้ เช่น เป็นข้าช่วงใช้. {ไทใหญ่ ช่วง ว่า ใช้}.

• ช่วงทรัพย์ - {กฎ} ก. เอาทรัพย์สินอันหนึ่งเข้าแทนที่ทรัพย์สินอีกอันหนึ่ง ในนัยทางกฎหมายอย่างเดียวกันกับทรัพย์สินอันก่อน.

• ช่วงสิทธิ์ - {กฎ} ก. เข้าสวมสิทธิของเจ้าหนี้ที่จะใช้สิทธิทั้งหลายบรรดาที่เจ้าหนี้มีอยู่โดยมูลหนี้ รวมทั้งประกันแห่งหนี้นั้นได้ในนามของตนเอง เช่น เมื่อผู้ค้ำประกันชำระหนี้ให้เจ้าหนี้แล้ว ผู้ค้ำประกันย่อมเข้ารับช่วงสิทธิของเจ้าหนี้ที่จะเรียกให้ลูกหนี้ชำระหนี้คืนได้ในนามของตนเอง.