[ชะระ-] {กลอน} น. ป่ากว้าง, ป่าใหญ่. ว. เปลี่ยวเปล่า, เงียบสงัด, เช่น อยู่ชระงมนั้น {ม. คำหลวง มหาราช}. {ข. ชฺรงํ ว่า เงียบกริบ}.