ความหมาย

• 
  

  น. ทองคำ เช่น หอคำ เชียงคำ .

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• คำ ๒ - น. เสียงพูด, เสียงที่เปล่งออกมาครั้งหนึ่ง ๆ, เสียงพูดหรือลายลักษณ์อักษรที่เขียนหรือพิมพ์ขึ้นเพื่อแสดงความคิด โดยปรกติถือว่าเป็นหน่วยที่เล็กที่สุดซึ่งมีความหมายในตัว, ใช้ประกอบหน้าคำอื่นมีความหมายเช่นนั้น เช่น คำนาม คำกริยา คำบุรพบท: พยางค์ซึ่งเป็นส่วนย่อยของวรรคหรือบาทในฉันท์ แต่ละพยางค์ถือว่าเป็นคำหนึ่ง, ๒ วรรคของคำกลอน: ลักษณนามของเสียงพูด เช่น พูดคำหนึ่ง, ลักษณนามบอกจำพวกของเคี้ยวของกิน เช่น ข้าวคำหนึ่ง, ลักษณนามเรียก ๒ วรรคของคำกลอน ว่า คำหนึ่ง. คำกร่อน{ไว} น. คำที่ลดเสียงสระและเสียงสะกด {ถ้ามี} ให้เป็นเสียง อะ โดยยังคงเสียงพยัญชนะต้นเสียงเดี่ยวหรือเสียงพยัญชนะต้นที่เป็นอักษรควบอักษรกล้ำไว้ มักจะเกิดในคำสองพยางค์ที่พยางค์แรกออกเสียงเบา เช่น หมากม่วง เป็น มะม่วง ต้นเคียน เป็น ตะเคียน อันหนึ่ง เป็น อนึ่ง แจ้นแจ้น เป็นจะแจ้น ขวักไขว่ เป็น ขวะไขว่ โครมโครม เป็น คระโครม, และมีปรากฏในคำพยางค์เดียวด้วย เช่น เสีย เป็น ซะแล้ว เป็น ละ, แต่บางกรณีก็ลดเสียงสระและเสียงสะกด {ถ้ามี} ให้เป็นเสียง เออะ หรือ อึ เช่น เถิด เป็น เถอะหรือ เป็น รึ. คำกล่าวโทษ {กฎ} น. การที่บุคคลอื่นซึ่งไม่ใช่ผู้เสียหายได้กล่าวหาต่อเจ้าหน้าที่ว่ามีบุคคลรู้ตัวหรือไม่ก็ดี ได้กระทำความผิดอย่างหนึ่งขึ้น. คำขวัญน. ถ้อยคำที่แต่งขึ้นเพื่อเตือนใจหรือเพื่อให้เป็นสิริมงคล. คำขาดน. คำบอกกล่าวอย่างเด็ดขาดครั้งที่สุดให้ปฏิบัติการอย่างใดอย่างหนึ่งโดยไม่มีการผ่อนผัน เช่น ยื่นคำขาดให้ผู้เช่าออกไปจากบ้านเช่าภายใน ๓ วัน, ข้อเสนอเด็ดขาด, ข้อเสนอที่ยื่นให้อีกฝ่ายหนึ่งปฏบัติตามโดยเด็ดขาด เช่น เขายื่นคำขาดให้เธอปฏิบัติตาม. คำขึ้นต้น น. คำใช้เขียนขึ้นต้นจดหมายถึงผู้รับตามฐานะของผู้รับแต่ละคน เช่น นมัสการ ใช้เป็นคำขึ้นต้นจดหมายถึงพระภิกษุ เรียน ใช้เป็นคำขึ้นต้นจดหมายถึงบุคคลธรรมดา: คำใช้ขึ้นต้นสำหรับร้อยกรองบางประเภท เช่น บัดนั้น เมื่อนั้น ครานั้น สักวา. คำคม น. ถ้อยคำที่หลักแหลมชวนให้คิด. คำคู่ความ {กฎ} น. บรรดาคำฟ้อง คำให้การหรือคำร้องทั้งหลายที่ยื่นต่อศาล เพื่อตั้งประเด็นระหว่างคู่ความ. คำตั้ง น. คำที่ยกขึ้นตั้งเพื่อนิยามความหมายในการทำพจนานุกรม:คำที่เป็นหลักให้คำอื่นที่เติมเข้ามาต่อ จะเติมข้างหน้า ตรงกลางหรือ ข้างหลังก็ได้ ในภาษาคำติดต่อ.คำตาย น. คำสระสั้นที่ไม่มีตัวสะกดพวกหนึ่ง และคำในมาตรา กกกด กบ. คำเติม น. คำที่เติมข้างหน้า ตรงกลาง หรือข้างหลัง ของคำตั้งในภาษาคำติดต่อ. คำถามนำ {กฎ}น. คำถามพยานโดยแนะคำตอบไว้ในคำถามนั้นด้วย. คำแถลง [-ถะแหฺลง] {กฎ} น. คำชี้แจงต่อศาลด้วยวาจาหรือเป็นหนังสือ เพื่อประโยชน์อย่างใดอย่างหนึ่ง. คำทาย น. ปัญหาที่ตั้งขึ้นมาเพื่อให้ทายว่าได้แก่อะไร มีคำว่า อะไรเอ่ย อยู่ข้างหน้าเสมอ เช่น อะไรเอ่ย ต้นเท่าครกใบปกดิน, มักใช้เข้าคู่กับคำปริศนา เป็นปริศนาคำทาย. คำเทียบ น. แบบสอนอ่านที่แจกตามรูปตามมาตรา กกา กง กน ฯลฯ เช่น ก กา กิ กี ฯลฯ เป็นคำเทียบของแม่ ก กา กง กัง กาง กิง ฯลฯ เป็นคำเทียบของแม่กง. คำโท {ฉันทลักษณ์} น. คำที่มีเครื่องหมายวรรณยุกต์โทกำกับอยู่ไม่ว่าคำนั้นจะเป็นเสียงวรรณยุกต์ใด เป็นคำบังคับในการแต่งโคลง เช่น ข้า คว้า แล้ว. คำนำ น. คำอธิบายหรือชี้แจงเหตุที่เขียนหรือพิมพ์หนังสือเรื่องนั้นขึ้น.คำนำหน้าชื่อ น. คำที่ใช้นำหน้าชื่อบุคคลเพื่อแสดงสถานภาพ ตำแหน่งทางวิชาการ ยศ บรรดาศักดิ์ หรือฐานันดรศักดิ์, คำนำ หน้านาม ก็เรียก. คำนำหน้านาม น. คำที่ใช้นำหน้าชื่อบุคคลเพื่อแสดงสถานภาพ ตำแหน่งทางวิชาการ ยศ บรรดาศักดิ์ หรือฐานันดรศักดิ์, คำนำหน้าชื่อ ก็เรียก. คำนิยม น. ข้อความที่ผู้มีชื่อเสียงเขียนชื่นชมหนังสือเล่มนั้น อยู่ก่อนส่วนที่เป็นเนื้อเรื่อง. คำบอกกล่าว {กฎ} น. ข้อความที่บุคคลฝ่ายหนึ่งแจ้งเป็นหนังสือ หรือแจ้งด้วยวาจา ไปยังบุคคลอีกฝ่ายหนึ่งแสดงเจตนาที่จะใช้สิทธิ สงวนสิทธิ หรือกระทำการอย่างใดอย่างหนึ่ง เช่น คำบอกกล่าวสนองในการทำสัญญา คำบอกกล่าวเลิกสัญญา คำบอกกล่าวว่าจะบังคับจำนอง. คำบังคับ {กฎ} น. คำสั่งของศาลซึ่งออกเพื่อสั่งให้คู่ความหรือบุคคลซึ่งเป็นฝ่ายแพ้คดีปฏิบัติตามคำพิพากษาหรือคำสั่ง. คำประสม น. คำที่เกิดจากการนำคำมูลที่เกิดอิสระได้ตั้งแต่ ๒ คำขึ้นไปมาประสมกันแล้วกลายเป็นคำใหม่ที่มีความหมายใหม่ขึ้นมาอีกคำหนึ่ง เช่น ลูกเสือ ลูกน้ำ แขกยาม เครื่องในไฟฟ้า. คำประสาน น. คำที่เกิดจากการนำคำ ตั้งแต่ ๒ คำขึ้นไปมาประกอบกัน อาจเป็นคำที่เกิดอิสระไม่ได้๒ คำมาประกอบกัน เช่น ชดช้อยครื้นเครง หรือเป็นคำที่เกิดอิสระไม่ได้คำหนึ่งประกอบกับคำที่เกิดอิสระได้อีกคำหนึ่ง เช่น ชาวไร่ อ่อนช้อย, คำผสาน ก็เรียก. คำผวน น. คำที่พูดทวนกลับได้ เช่น ตกที่อิฐ ผวนเป็นติดที่อก. คำผสาน ดูคำประสาน. คำเผดียงสงฆ์ น. ญัตติ, คำสวดประกาศเป็นภาษาบาลี เสนอให้ที่ประชุมสงฆ์ทราบเพื่อทำกิจของสงฆ์ร่วมกัน. คำปรารภ น. คำกล่าวแสดงความดำริที่จัดพิมพ์หนังสือนั้น. คำเป็น น. คำสระยาวที่ไม่มีตัวสะกด และคำในมาตรา กง กนกม เกย เกอว. คำพ้องความ น. คำที่เขียนต่างกันแต่มีความหมายเหมือนกันหรือใกล้เคียงกันมาก เช่น โคกับวัว ควายกับกระบือ มนุษย์กับคน, ไวพจน์ ก็ว่า. คำพ้องรูป น. คำที่เขียนเหมือนกันแต่มีความหมายต่างกัน เช่น ขัน {น้ำ} กับ {ไก่} ขัน คู {ร่องน้ำ} กับ{นกเขา} คู. คำพ้องเสียงน. คำที่ออกเสียงเหมือนกันแต่เขียนต่างกันและมีความหมายต่างกัน เช่น ใส-ไส-ไสยกาน-กาล-การ-การณ์, {โบ} ในหนังสือแบบเรียนภาษาไทยของพระยาศรีสุนทรโวหาร {น้อย อาจารยางกูร} เรียกคำพ้องเสียงว่า ไวพจน์. คำพิพากษา {กฎ} น. คำวินิจฉัยชี้ขาดของศาลในประเด็นแห่งคดีที่ฟ้องต่อศาล. คำฟ้อง{กฎ} น. กระบวนพิจารณาใด ๆ ที่โจทก์ได้เสนอข้อหาต่อศาลไม่ว่าจะเสนอด้วยวาจาหรือทำเป็นหนังสือ.คำฟ้องแย้ง {กฎ} น. คำฟ้องที่จำเลยฟ้องโจทก์มาในคำให้การในเรื่องที่เกี่ยวกับคำฟ้องเดิมของโจทก์, ฟ้องแย้ง ก็ว่า เช่น ยกฟ้องแย้ง. คำมั่น {กฎ}น. การแสดงเจตนาที่บุคคลหนึ่งให้ไว้กับอีกบุคคลหนึ่งเป็นการเฉพาะเจาะจงหรือให้ไว้กับบุคคลอื่นเป็นการทั่วไปว่าจะกระทำการอย่างใดอย่างหนึ่ง เช่น คำมั่นจะซื้อหรือขาย คำมั่นว่าจะให้รางวัล. คำมั่นว่าจะให้รางวัล {กฎ} น. คำมั่นที่บุคคลออกโฆษณาว่าจะให้รางวัลแก่ผู้ซึ่งกระทำการอันใดสำเร็จดังที่บ่งไว้ในคำมั่น. คำมูล น. คำคำเดียวที่ไม่ได้ประสมกับคำอื่น เช่น ยาม แขกนาฬิกา. คำเมือง น. ภาษาถิ่นของคนในถิ่นพายัพของประเทศไทย. คำร้อง ๑ {กฎ} น. คำขอที่ยื่นต่อทางราชการ เพื่อให้ทำการอย่างใดอย่างหนึ่งให้แก่ผู้ร้อง. คำร้อง ๒ น. คำประพันธ์สำหรับขับร้อง, เนื้อร้อง หรือบทร้อง ก็ว่า. คำร้องทุกข์ {กฎ} น. การที่ผู้เสียหายได้กล่าวหาต่อเจ้าหน้าที่ ว่ามีผู้กระทำความผิดขึ้นจะรู้ตัวผู้กระทำความผิด หรือไม่ก็ตามซึ่งกระทำให้เกิดความเสียหายแก่ผู้เสียหาย และการกล่าวหาเช่นนั้นได้กล่าวโดยมีเจตนาจะให้ผู้กระทำความผิดได้รับโทษ. คำลงท้าย น. ข้อความที่เขียนไว้ท้ายจดหมายก่อนลงชื่อเช่น ขอแสดงความนับถือ รักและคิดถึง. คำสกรรถดู สกรรถ. คำสนอง {กฎ} น. การแสดงเจตนาของบุคคลฝ่ายหนึ่งตกลงรับคำเสนอของบุคคลอีกฝ่ายหนึ่งอันเป็นผลให้เกิดมีความผูกพันเป็นสัญญาขึ้นตามกฎหมาย. {ดู คำ เสนอ ประกอบ}. คำสร้อย น. คำหรือวลีที่ใช้ลงท้ายวรรค ท้ายบาท หรือท้ายบทร้อยกรอง เพื่อความไพเราะของเสียงและความหมาย หรือเพื่อแสดงว่าจบตอน เช่น นาเฮย ฤๅ บารนี แก่แม่นา โสตถิ์เทอญ. คำสั่งทางปกครอง {กฎ} น. การใช้อำนาจตามกฎหมายของเจ้าหน้าที่ที่มีผลเป็นการสร้างนิติสัมพันธ์ขึ้นระหว่างบุคคลในอันที่จะก่อ เปลี่ยนแปลง โอน สงวนระงับ หรือมีผลกระทบต่อสถานภาพของสิทธิหรือหน้าที่ของบุคคล ไม่ว่าจะเป็นการถาวรหรือชั่วคราว เช่น การสั่งการ การอนุญาต การอนุมัติ การวินิจฉัยอุทธรณ์ การรับรอง และการรับจดทะเบียน แต่ไม่หมายความรวมถึงการออกกฎ. คำสุภาพ {ฉันทลักษณ์} น. คำที่ไม่ผันด้วยวรรณยุกต์ทั้ง ๔. คำเสนอ {กฎ} น. การแสดงเจตนาว่าจะกระทำการหรืองดเว้นกระทำการอย่างใดอย่างหนึ่ง ที่บุคคลฝ่ายหนึ่งแจ้งต่อบุคคลอีกฝ่ายหนึ่ง. {ดู คำสนอง ประกอบ}. คำหลวง น. คำประพันธ์ซึ่งเป็นพระราชนิพนธ์ มีโคลงฉันท์กาพย์ร่ายคือ มหาชาติคำหลวงและพระนลคำหลวง, คำประพันธ์ที่แต่งมีลักษณะอย่างมหาชาติคำหลวง คือ นันโทปนันท-สูตรคำหลวง และพระมาลัยคำหลวง. คำให้การ {กฎ} น. ถ้อยคำหรือข้อความที่ผู้ถูกกล่าวหาหรือถูกฟ้องรับ ภาคเสธ ปฏิเสธ หรือแก้ข้อหาในคดีที่ถูกกล่าวหาหรือถูกฟ้องในคดีอาญา หรือที่คู่ความฝ่ายหนึ่งยกเป็นข้อต่อสู้ในคดีแพ่งหรือในคดีปกครอง.

• คำเพลิง - [-เพฺลิง] น. ปืน. {ข. กำเภฺลิง}.

• คำแสด - น. {๑} ชื่อไม้พุ่มชนิด Bixa orellana L. ในวงศ์ Bixaceae เมล็ดใช้ย้อมผ้า, แสด ก็เรียก. {๒} ดู แทงทวย.

• คำแหง - [-แหงฺ] ว. กำแหง, แข็งแรง, กล้าแข็ง, เข้มแข็ง.

• คำโบล - {โบ} ก. กำโบล, ลูบ, ลูบคลำ, ลูบไล้.