[คฺระ] คำกร่อนของคำหน้าซึ่งซ้ำกับคำหลังในคำที่มี คร- เป็นพยัญชนะต้นในบทกลอน มีคำแปลอย่างเดียวกับคำเดิมนั้น และมีความหมายในทางย้ำคำ หรือเป็นพหูพจน์ เช่น คระคราง {หมายความว่า ครางคราง}คระครึ้ม {หมายความว่า ครึ้มครึ้ม} คระโครม {หมายความว่า โครมโครม}.