ความหมาย

• 
  

  น. ชื่อผ้าทอชนิดหนึ่ง มีวิธีทำลวดลายโดยใช้ไม้แผ่นแบนบางปากโค้งให้ปลายหนึ่งแหลมเป็นเครื่องมือสำหรับสะกิดเส้นเครือหรือเส้นยืน เพื่อเก็บยกขึ้นตามรูปลักษณะลวดลายที่ต้องการในแต่ละแถวแต่ละลาย, เขียนเป็น ขิต ก็มี.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• ขิปสัทโท - [ขิปะ-] {ราชา} ก. กระแอม. {จินดามณี}. {ป. ขิปิตสทฺท ว่า เสียงจาม}.

• ขิม - น. ชื่อเครื่องดนตรีประเภทเครื่องตี รูปทรงสี่เหลี่ยมคางหมู มี ๓ ขนาด ได้แบบอย่างมาจากประเทศจีน บรรเลงโดยใช้ไม้ตีบนเส้นลวด.

• ขี่ - ก. นั่งเอาขาคร่อม, โดยปริยายหมายถึงนั่งไปในยานพาหนะ. ขี่ช้างจับตั๊กแตน {สำ} ก. ลงทุนมากแต่ได้ผลนิดหน่อย. ขี่ม้าตีคลี น. ชื่อท่ารำแบบหนึ่ง โดยมือข้างหนึ่งจีบหงาย ระดับแง่ศีรษะ มืออีกข้างหนึ่งตั้งวง แขนตึง ระดับไหล่ เอียงศีรษะข้างเดียวกับมือที่จีบ. ขี่ม้าเลียบค่าย น. ชื่อท่ารำแบบหนึ่ง โดยมือข้างหนึ่งตั้งวง ระดับไหล่ มืออีกข้างหนึ่งจีบหงาย งอข้อศอกระดับไหล่ เอียงศีรษะข้างเดียวกับมือที่จีบ. ขี่ม้าส่งเมือง น. ชื่อการเล่นของเด็กอย่างหนึ่ง ฝ่ายแพ้ต้องให้ฝ่ายชนะขี่หลังไปส่งถึงที่ฝ่ายชนะ.

• ขี้ - ก. ถ่ายกากอาหารออกทางทวารหนัก, ถ่ายอุจจาระ, ราชาศัพท์ว่า ลงพระบังคนหนัก. น. กากอาหารที่ร่างกายไม่ต้องการแล้วขับถ่ายออกทางทวารหนัก, อุจจาระ, ราชาศัพท์ว่า พระบังคนหนัก, สิ่งที่ร่างกายขับถ่ายออกมาเกรอะกรังอยู่ เช่น ขี้ไคล ขี้รังแค ขี้หู ขี้ตา, ใช้ประกอบหน้าคำ หมายความว่า เป็นสิ่งที่สกปรก เช่น ขี้เลน ขี้ดิน ขี้ทราย, โดยปริยายหมายความถึงสิ่งที่ไม่ต้องการ เช่น ขี้ตะกั่ว, เศษหรือกากที่ออกมาจากสิ่งนั้น ๆ เช่น ขี้กบ ขี้เลื่อย. ว. ใช้ประกอบหน้าคำที่แสดงความหมายในทางที่ไม่ดี เช่น ขี้เกียจ ขี้เหนียว, หรือมักเป็นเช่นนั้น เช่น ขี้หัวเราะ ขี้ขอ ขี้ลืม ขี้หึง. ขี้กบ น. เศษไม้ที่ออกมาด้วยการไสกบ. ขี้กระทาเกลือ, ขี้ทา น. ขี้เกลืออันตกกระฉาบทาไปตามพื้นดิน หรือพื้นที่มีเกลือแห้งเกรอะอยู่เป็นกระ. ขี้กลาก น. ชื่อโรคผิวหนังอย่างหนึ่งมีหลายชนิด เกิดจากเชื้อรา ขึ้นเป็นวง มีอาการคัน, กลาก ก็ว่า.ขี้ก้อนใหญ่ให้เด็กเห็น {สำ} ก. ทำสิ่งที่ไม่สมควรให้ผู้น้อยเห็น. ขี้กะโล้โท้ {ปาก} ว. ไม่ดี, ไม่มีคุณภาพ, เอาเรื่องเอาราวไม่ได้. ขี้ก้าง ๑ น. ขี้ดีบุกที่ถลุงแล้วเอาไปถลุงอีก. ว. ผอมจนเห็นซี่โครงเป็นซี่ ๆ, ผอมเนื้อน้อย. ขี้เกลือ น. คราบเหงื่อที่แห้งกรังจนขึ้นขาว. ขี้เกลื้อน น. ชื่อโรคผิวหนังเกิดจากเชื้อรา Malassezia furfur ขึ้นเป็นดวงขาว ๆ อาจมีอาการคัน, เกลื้อน ก็ว่า. ขี้เกียจ {ปาก} ก. มีนิสัยไม่ชอบทำงาน เช่น เด็กคนนี้ขี้เกียจ, เกียจคร้าน ก็ว่า, รู้สึกไม่อยากทำ เพราะไม่เห็นประโยชน์เป็นต้น เช่น ขี้เกียจเถียง: เชื่อว่าเป็นเช่นนั้น {ใช้ในความประชดประชัน}, ใช้เข้าคู่กับคำจะ เป็น ขี้เกียจจะ เช่น พอให้เงินเข้าหน่อย ขี้เกียจจะรีบทำเสียอีก, ขี้คร้าน หรือ ขี้คร้านจะ ก็ว่า. ขี้เกียจสันหลังยาว, ขี้เกียจหลังยาว ก. เกียจคร้านเอาแต่นอน. ขี้ข้า น. คนรับใช้ {คำไม่สุภาพ}: คำประชดเชิงเปรียบเทียบที่บ่งบอกฐานะต่ำต้อย, คำดูถูกเหยียดหยามว่าเป็นผู้มีฐานะต่ำต้อย {ใช้เป็นคำด่า}. ขี้ข้าม้าครอก น. คนรับใช้, ทาส. ขี้ขึ้นขมอง, ขี้ขึ้นสมอง {สำ} น. ความรู้สึกตกใจกลัวจนไม่คิดหน้าคิดหลัง เช่น พอได้ยินเสียงตวาดก็ขี้ขึ้นสมองแล้ว, มักใช้ประกอบคำ กลัว ว่า กลัวจนขี้ขึ้นขมอง หรือ กลัวจนขี้ขึ้นสมอง. ขี้ครอก ๑ {โบ} น. คำดูถูกเหยียดหยามว่าเป็นผู้มีฐานะต่ำต้อยกว่าครอกหรือทาส {ใช้เป็นคำด่า}. ขี้คร้าน {ปาก} ก. เชื่อว่าเป็นเช่นนั้น {ใช้ในความประชดประชัน} เช่น พอให้เงินเข้าหน่อย ขี้คร้านรีบทำเสียอีก, บางทีใช้เข้าคู่กับคำ จะ เป็น ขี้คร้านจะ เช่น พอยอเข้าหน่อย ขี้คร้านจะทำให้ทุกอย่าง, ขี้เกียจจะ ก็ว่า. ขี้คุก ว. เคยต้องโทษจำคุกมาแล้ว. ขี้เค้า น. ขี้ข้า.ขี้ไคล {ปาก} น. เหงื่อที่ปนกับฝุ่นละอองติดกรังอยู่กับหนังกำพร้า, ไคล ก็ว่า. ขี้จาบ {ปาก} ว. หยาบคาย เช่น ชาติอ้ายขี้จาบปราบเพื่อนบ้าน {รามเกียรติ์ พลเสพย์}.ขี้ซ้าย, ขี้ไซ้ {ปาก} น. ส่วนที่เลวที่สุด เช่น ฝีมือแค่นี้ไม่ได้ขี้ไซ้เขาหรอก. {จ. ไซ้ ว่า ขี้}. ขี้เซา ว. นอนปลุกให้ตื่นยาก. ขี้เดือด น. ขี้เมฆตามริมขอบฟ้าวิ่งเดือดพลุ่งขึ้นข้างบนซึ่งนัยว่าจะเกิดพายุ. ขี้แดด น. ตะไคร่ที่จับบนผิวโคลนสีเขียว ๆ. ขี้ตะไคร่ {ปาก} น. พืชสีเขียวที่เกิดติดอยู่ตามต้นไม้ตามพื้นดิน หรือกำแพงที่ชุ่มชื้น เช่น ทางเดินมีขี้ตะไคร่ระวังจะลื่น: คราบที่เกิดจากโคลนในน้ำ เช่น เด็ก ๆ เล่นน้ำนานจนขี้ตะไคร่จับหน้า. ขี้ตา, ขี้ตาเล็น {ปาก} ว. เล็กมาก. ขี้ตีน {ปาก} น. ฝุ่นละอองที่ติดมากับเท้า, โดยปริยายหมายถึงสิ่งที่ต่ำค่าที่สุด เช่น เก่งแค่นี้ไม่ได้ขี้ตีนเขาหรอก. ขี้ตืด {ปาก} ว. ตระหนี่, ขี้เหนียว ก็ว่า. ขี้ตู่ {ปาก} ก. กล่าวอ้างหรือทึกทักว่าของผู้อื่นเป็นของตัว เช่น นี่ปากกาของฉันนะอย่ามาขี้ตู่. ขี้เต่า น. เมือกเหงื่อไคลที่ติดอยู่ตามรักแร้ มีกลิ่นเหม็น. ขี้แต้ น. ดินที่แห้งแข็งเป็นตะปุ่มตะป่ำอยู่ตามทุ่งนา มักอูดขึ้นมาจากรอยกีบเท้าวัวเท้าควาย เรียกว่า หัวขี้แต้. ขี้ไต้ ๑ น. ส่วนของไต้ที่ใช้เป็นเชื้อไฟหรือส่วนของไต้ที่จุดและเขี่ยให้ร่วงหล่นลง. ขี้ถัง {ปาก} ว. เลวทราม เช่น จงหลีกเลี่ยงเสียให้พ้นคนขี้ถัง {สุภาษิตสุนทรภู่}. ขี้เถ้า น. เถ้า. ขี้ไถ ๑ ดู มูล ๓. ขี้ทูด น. โรคเรื้อน. {ดู เรื้อน}: เรียกคนไม่มีคุณค่าหรือคนร่อนเร่ สกปรกมอมแมม ว่า คนขี้ทูด. ขี้เท่อ ว. ไม่คม, ไม่ฉลาด, เซ่อ. น. ความโง่ เช่น ขยายขี้เท่อ. ขี้เทา น. ขี้ที่ค้างอยู่ในลำไส้เด็กที่คลอดใหม่. ขี้เทือก น. ที่ดินที่ไถและคราดแล้วทำให้เป็นโคลนเป็นตมเพื่อตกกล้า เช่น ทำขี้เทือกตกกล้า, เทือก ก็ว่า. ขี้ปะติ๋ว ว. เล็กน้อย, ไม่สำคัญ. ขี้ปาก น. คำที่เอาอย่างเขามาพูด: คนสำหรับเขาล้อด่าว่าและติเตียน. ขี้เป้ ว. ไม่ได้เรื่อง เช่น คนขี้เป้ ของขี้เป้. ขี้เป็ด น. ชื่อทรายหรือดินร่วนสีดำคล้ายขี้เป็ด. ขี้ผง {ปาก} น. เศษสิ่งของเล็ก ๆ หรือละเอียดที่เหลือหรือร่วงจากวัสดุต่าง ๆ, ผง หรือ เศษผง ก็ว่า, โดยปริยายหมายความว่า เล็กน้อย, ไม่สำคัญ เช่น จ่ายเงินแค่นี้เรื่องขี้ผง. ขี้ผึ้ง ๑ น. รังผึ้งที่เอามาหุงใช้ในการต่าง ๆ เช่น ทำเทียน ทำสีผึ้ง. ขี้ฝิ่น น. กากของฝิ่นที่สูบแล้ว, คนติดฝิ่น, ขี้ยา ก็เรียก. ขี้ฝุ่น {ปาก} น. ดินแห้งหรือสิ่งอื่นที่ละเอียดเป็นผง เช่น ของพวกนี้เก็บไว้นาน ขี้ฝุ่นจับเขรอะทีเดียว. ขี้แพ้ชวนตี {สำ} ก. แพ้ตามกติกาแล้วยังไม่ยอมรับว่าแพ้จะเอาชนะด้วยกำลัง, แพ้แล้วพาล. ขี้ม้า ๑ ว. เรียกสีกากีแกมเขียวว่า สีขี้ม้า. ขี้มือ น. เหงื่อไคลหรือสิ่งสกปรกที่ติดอยู่ตามมือทั้งที่มองเห็นและมองไม่เห็น, คราบหรือรอยเปื้อนที่ติดสิ่งใดสิ่งหนึ่งเนื่องจากถูกมือจับ เช่น เสื้อตัวนี้เพิ่งซักมาใหม่ ๆ จับกันหลายคนจนเปื้อนขี้มือดำไปหมดแล้ว. ขี้มูก น. นํ้าเมือกที่ไหลออกทางจมูก. ขี้เมฆ {ปาก} น. เมฆ. ขี้เมา น. คนที่ชอบดื่มเหล้าและเมาเป็นประจำ. ขี้เมาหยำเป น. คนที่ดื่มเหล้าเมาจนครองสติไม่อยู่เป็นประจำ. ขี้แมลงวัน น. จุดดำเล็ก ๆ ที่ขึ้นตามร่างกาย, ราชาศัพท์ว่า พระปิลกะ. ขี้แมว ๑ น. ชื่อขนมประเภทผลไม้กวนของจีน เป็นก้อนกลม ๆ เล็ก ๆ ห่อกระดาษแก้ว เรียกว่า ขนมขี้แมว. ขี้โม้ ก. ชอบคุยโอ้อวดเกินจริง. ขี้ไม่ให้หมากิน {สำ} ก. ขี้เหนียว, ตระหนี่เหนียวแน่น. ขี้ยา น. กากของฝิ่นที่สูบแล้ว, คนติดฝิ่น, ขี้ฝิ่น ก็เรียก. ว. ติดฝิ่น. ขี้แย ว. มักร้องไห้บ่อย ๆ, ใจน้อย. ขี้รังแค น. ขุยหนังหัว มีลักษณะเป็นผง ๆ สีขาว, ขี้ลม หรือ รังแค ก็เรียก. ขี้ราดโทษล่อง {สำ} ก. ทำผิดเอง แล้วกลับโทษผู้อื่น. ขี้ริ้ว น. เรียกผ้าเก่าที่ใช้เช็ดถูเป็นต้น. ว. ไม่สวย, ไม่งาม, บางทีใช้เข้าคู่กับคำ ขี้เหร่ เป็น ขี้ริ้วขี้เหร่. ขี้เรื้อน ๑ น. โรคผิวหนังของสุนัข เกิดจากไรสุนัขชอนไช ทำให้ผิวหนังพุพองและขนร่วง. ขี้เรื้อน ๒ {ปาก} ว. ไม่มีคุณค่า เช่น คนขี้เรื้อน ของขี้เรื้อน. ขี้ลม ๑ น. ขุยหนังหัวมีลักษณะเป็นผง ๆ สีขาว, ขี้รังแค หรือ รังแค ก็เรียก. ขี้ลอก {ปาก} น. ดินที่ลอกขึ้นมาจากท้องร่อง. ขี้ลีบ {ปาก} น. ข้าวลีบ เช่น ชาวนาคัดเอาขี้ลีบออก. ขี้เล่น ก. ชอบสนุกสนานและชอบกระเซ้าเย้าแหย่ เช่น ถ้าเขาไปเที่ยวด้วย พวกเราจะไม่รู้สึกเหงา เพราะเขาเป็นคนขี้เล่น, มีอารมณ์ดีไม่งอแง {มักใช้แก่เด็กเล็ก ๆ} เช่น ตาหนูคนนี้ขี้เล่น: ปล่อยตัวจนเกินพอดี {ใช้แก่ผู้หญิง} เช่น ผู้หญิงคนนี้ขี้เล่นไม่ไว้ตัวเลย. ขี้เล็บ {ปาก} ว. ใช้เปรียบของที่เล็กน้อย. ขี้เลื่อย น. เศษไม้ที่ออกมาจากการเลื่อยไม้. ขี้โล้ น. เรียกน้ำมันที่เป็นขี้ตะกอน ว่า น้ำมันขี้โล้: กะทิที่เคี่ยวจนเป็นน้ำมันใช้ทำอาหารบางอย่าง. ขี้หดตดหาย {ปาก} น. ใช้เป็นสำนวนประกอบคำ กลัว ว่า กลัวจนขี้หดตดหาย หมายความว่า กลัวมาก. ขี้หน้า น. หน้า {ใช้แสดงความไม่ชอบหรือรังเกียจ} เช่น เกลียดขี้หน้า เบื่อขี้หน้า. ขี้หมา น. ก้อนขี้หมา, หัวขี้หมา ก็เรียก. {ดู ก้อนขี้หมา ที่ ก้อน}. {ปาก} ว. ไม่มีคุณค่า, ไร้สาระ, เช่น เรื่องขี้หมา ของขี้หมา. ขี้หมูขี้หมา {ปาก} ว. ไร้สาระ, ไม่สำคัญ, ไม่มีค่า, ไม่มีราคา. ขี้หมูราขี้หมาแห้งว. ไร้สาระ, ไร้ประโยชน์, เช่น เรื่องขี้หมูราขี้หมาแห้ง. ขี้เหนียว ว. ตระหนี่, ขี้ตืด ก็ว่า. ขี้เหร่ ว. ไม่สวย, ไม่งาม, บางทีใช้เข้าคู่กับคำ ขี้ริ้ว เป็น ขี้ริ้วขี้เหร่. ขี้ใหม่หมาหอม {ปาก} ก. เห่อของใหม่.

• ขี้เข็บ - ดู ตะเข็บ ๑.