กลับ
คำว่า
ขัว
ความหมาย
{ถิ่น: กลอน} น. สะพาน.
สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share
คำถัดไป:
ขั้ว
- น. ส่วนที่ต่อของก้านดอกไม้ ใบไม้ ผลไม้ และอื่น ๆ. ขั้วกระจก น. จุดกึ่งกลางของผิวกระจกโค้งทรงกลม. ขั้วท้องฟ้า, ขั้วฟ้า {ภูมิ} น. จุดปลายสุดของแกนท้องฟ้า ปลายที่อยู่ทางซีกโลกเหนือเรียกว่า ขั้วฟ้าเหนือ และปลายที่อยู่ทางซีกโลกใต้เรียกว่า ขั้วฟ้าใต้. ขั้วบวก น. ขั้วไฟฟ้าที่มีศักย์ไฟฟ้าสูงกว่าอีกขั้วหนึ่ง. ขั้วแม่เหล็กน. บริเวณที่ตัวแท่งแม่เหล็กซึ่งมีแรงแม่เหล็กมากที่สุด โดยปรกติบริเวณดังกล่าวจะอยู่ใกล้ปลายทั้ง ๒ ของแท่งแม่เหล็ก, ถ้าชี้ไปทางทิศเหนือ เรียกว่า ขั้วเหนือ ถ้าชี้ไปทางทิศใต้ เรียกว่า ขั้วใต้. ขั้วแม่เหล็กโลก น. เรียกบริเวณที่มีแรงแม่เหล็กโลกมากที่สุดทางซีกโลกเหนือและใต้ ว่า ขั้วแม่เหล็กโลกเหนือ ขั้วแม่เหล็กโลกใต้.ขั้วลบ น. ขั้วไฟฟ้าที่มีศักย์ไฟฟ้าตํ่ากว่าอีกขั้วหนึ่ง. ขั้วโลก น. เรียกบริเวณปลายสุดของแกนโลกเหนือและใต้ที่มีละติจูด ๙๐ องศาเหนือ ว่า ขั้วโลกเหนือ และที่มีละติจูด ๙๐ องศาใต้ ว่า ขั้วโลกใต้.
ขา ๑
- น. อวัยวะตั้งแต่ตะโพกถึงข้อเท้า สำหรับยันกายและเดินเป็นต้น {ไทยถิ่นอื่น ขา หมายความตั้งแต่ตะโพกถึงเข่า}: สิ่งของซึ่งมีลักษณะคล้ายขาสำหรับยันหรือรองรับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง เช่น ขาโต๊ะ ขาเก้าอี้ ขาตั้ง: เรียกส่วนที่ยื่นออกไปจากส่วนใหญ่เหมือนรูปขา เช่น ขากางเกง. ขากบ น. ขาของว่าวจุฬา. ขากรรไกร [-กันไกฺร] น. กระดูกต้นคางที่อ้าขึ้นอ้าลง มีลักษณะอย่างกรรไกร, ขากรรไตร หรือ ขาตะไกร ก็ว่า. ขากรรไตร น. ขากรรไกร. ขาก๊วย น. กางเกงเป้ายาน ขากว้างยาวครึ่งแข้ง.ขากอม [-กอม] ว. ขาโก่ง. ขาไก่ ๑ น.เรียกขนมปังกรอบค่อนข้างแข็ง ขนาดโตเท่านิ้วหัวแม่มือยาวประมาณ ๘ นิ้ว ว่า ขนมปังขาไก่. ขาขวิด ว. อาการที่เดินสะดุดขาตัวเองเพราะอายหรือรีบร้อน เรียกว่า เดินขาขวิด. ขาตะเกียบ น. ขาคนที่ลีบเล็ก. ขาตะไกร น. ขากรรไกร. ขาทราย น. ไม้ ๒ อันผูกหรือร้อยปลายให้อ้าออกเป็นง่ามสำหรับรับหรือคํ้าของ. ขานกยาง ๑ น. ปืนโบราณที่ตั้งยิงบนขาคํ้า: เรียกตรวนที่มีลูกย่าง ๒ อัน ว่า ตรวนขานกยาง. ขาน่อง น. น่อง, อวัยวะส่วนหลังของแข้ง ตั้งแต่ ขาพับลงไปถึงส้นเท้า, กระหน่อง กระน่อง หรือ ขะน่อง ก็เรียก, อีสานว่า กะหน่อง หรือ กะน่อง. ขาพับ น. ส่วนของขาที่พับได้อยู่หลังเข่า.ขาม้า น. ครีบคู่ที่อยู่ตรงอกปลา, ตะเกียบ ก็เรียก. ขาลาก ว. อาการที่เดินยกขาไม่ขึ้น. ขาสิงห์ น. ขาโต๊ะ ตั่ง หรือตู้ เป็นต้นที่ออกแบบให้คล้ายขาของสิงห์. ขาหนีบ น. บริเวณโคนขาด้านหน้าตรงส่วนที่ต่อกับลำตัว. ขาหมา น. ไม้ ๒ อันที่ทำเป็นขาไขว้กัน ใช้วางบนหลังช้างสำหรับนั่ง บรรทุกของ หรือลากไม้. ขาหยั่ง [-หฺยั่ง] น. ไม้ ๓ อันผูกปลายรวมกันและกางออกไป สำหรับตั้งหรือห้อยของต่าง ๆ. ขาอ่อน น. ส่วนหลังของขานับตั้งแต่โคนขาถึงขาพับ.
ข่า ๑
- น. คนชาวเขาจำพวกหนึ่ง แบ่งออกเป็น ๒ พวก พวกหนึ่งพูดภาษาในตระกูลมอญ−เขมร เช่น ข่าอัตตะปือ ข่าตองเหลือง และอีกพวกหนึ่งพูดภาษาในตระกูลอินโดนีเซียน ได้แก่ ข่าระแด และ ข่าจะราย.
ข้า ๑
- น. ประชาชน, ราษฎร, เช่น ไพร่ฟ้าข้าแผ่นดิน, คน, บริวาร, เช่น ข้าเก่าเต่าเลี้ยง ข้าหนีเจ้าบ่าวหนีนาย, ทาส เช่น ข้าทาส. ข้าเก่าเต่าเลี้ยง {สำ} น. คนเก่าคนแก่, คนที่อยู่ด้วยกันในฐานะรับใช้มานาน. ข้าไท น. บริวารของผู้เป็นใหญ่. ข้านอกเจ้าข้าวนอกหม้อ {สำ: โบ} น. จำนวนคนซึ่งมีจำนวนมาก ย่อมกระทำหรือประพฤตินอกออกไปจากคำสั่งหรือแบบอย่างขนบธรรมเนียมที่ถือปฏิบัติกันมามากเช่นกัน ดังข้อความว่า กาลแต่ก่อนเจ้านายน้อยตัว ก็ไม่รั่วไม่ร้ำข้างไหนหนัก ครั้นภายหลังเจ้านายมากขึ้นก็เกิดการรั่วร้ำไปต่าง ๆ เป็นการข้านอกเจ้า เข้านอกหม้อ ลูกนอกพ่อ หลานนอกปู่ เป็นขึ้น {พระราชหัตถเลขารัชกาลที่ ๔}. ข้านอกเจ้าบ่าวนอกนาย{สำ} น. ผู้ที่กระทำหรือประพฤตินอกเหนือคำสั่งหรือแบบอย่างขนบธรรมเนียมที่ถือปฏิบัติกันมา. ข้าแผ่นดิน น. พลเมือง, ประชาชน, ราษฎรที่อาศัยในแผ่นดิน. ข้าเฝ้า น. ขุนนางที่มีตำแหน่งเข้าเฝ้า. ข้าพระ {โบ} น. คนที่พระเจ้าแผ่นดินพระราชทานแก่สงฆ์ เพื่อรักษาวัดและปฏิบัติพระสงฆ์, ผู้ที่มูลนายยกให้เพื่อรักษาวัดและปฏิบัติพระสงฆ์. ข้าราชการ น. {โบ} คนที่ทำราชการตามทำเนียบ: ผู้ปฏิบัติราชการในส่วนราชการ: {กฎ} บุคคลซึ่งรับราชการโดยได้รับเงินเดือนจากเงินงบประมาณในกระทรวง ทบวง กรม และ องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น เช่น ข้าราชการพลเรือนข้าราชการการเมือง ข้าราชการครู ข้าราชการทหาร ข้าราชการตุลาการ ข้าราชการอัยการ. ข้าหลวง ๑ {โบ} น. คนที่ถวายตัวเป็นข้าของพระมหากษัตริย์หรือเจ้านาย, คนรับใช้ของพระมหากษัตริย์หรือเจ้านาย ปัจจุบันมีเฉพาะผู้หญิง เรียกว่า คุณข้าหลวง. ข้าหลวง ๒ {เลิก} น. ตำแหน่งผู้ปกครองในหัวเมืองแต่ก่อนในลักษณะผู้รั้งเมืองหรือผู้รักษาเมืองเอก โท ตรี จัตวา ถ้าปกครองหลายหัวเมือง เรียกว่าข้าหลวงใหญ่ ถ้าปกครองเมืองประเทศราช เรียกว่า ข้าหลวงรักษาราชการ: ผู้ได้รับมอบหมายให้ทำหน้าที่ราชการเฉพาะกิจ: {ปาก} เรียกผู้ว่าราชการเมืองหรือข้าหลวงประจำจังหวัด. ข้าหลวงเดิม น. คนที่พระเจ้าแผ่นดินเคยใช้สอยมาตั้งแต่ก่อนขึ้นครองราชย์, คนรับใช้เก่าแก่ของเจ้านาย, {ปาก} คนหรือสิ่งของที่ใช้สอยถูกใจมาเป็นเวลานาน ๆ.
ขา ๒
- น. พวก, ฝ่าย, เช่น ขานักเลง ขาเจ้าชู้: เรียกผู้ร่วมเล่นการพนันเช่นไพ่ ว่า ขา: คราว, เที่ยว, เช่น ขากลับ ขาเข้า ขาออก: {โบ} สลึง, ใช้เฉพาะราคาทองคำ ที่คิดเป็นราคาเงินบาท เศษที่เป็นสลึง เรียกว่า ขา เช่น ทองคำ หนัก ๑ บาท เป็นราคาเงิน ๘ บาท ๒ สลึง เรียกว่า ทองเนื้อแปดสองขา ถ้าเป็นราคาเงิน ๘ บาท ๓ สลึง เรียกว่า ทองเนื้อแปดสามขา. ขาจร [-จอน] น. ลูกค้าที่ไม่ใช่ขาประจำ. ขาประจำ น. ลูกค้าที่ติดต่อสม่ำเสมอ. ขาไพ่ น. ผู้ร่วมเล่นการพนันไพ่, ลักษณนามว่า ขา. ขาใหญ่ {ปาก} น. นักเลงผู้มีอิทธิพล, นักโทษหรือผู้กักขังที่มีอิทธิพล.