ความหมาย

• 
  

  [ขะหฺมุ] น. ชื่อชนชาวเขาเผ่าหนึ่งในตระกูลมอญ−เขมร.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• ขมุกขมัว - [ขะหฺมุกขะหฺมัว] ว. มืด ๆ มัว ๆ, โพล้เพล้, จวนคํ่า, จวนมืด, โดยปริยายใช้หมายถึงสีมัว ๆ, ไม่ผ่องใส, เช่น ครั้นจะทำขมุกขมัวมอมแมม ชายเห็นจะเยื้อนแย้มบริภาษให้บาดจิต {ม. ร่ายยาว ทานกัณฑ์}.

• ขมุดขมิด - [ขะหฺมุดขะหฺมิด] ว. กระหมุดกระหมิด, หวุดหวิด: บิดกระหมวด: ไม่แน่น, ไม่ถึง, ไม่ถนัด.

• ขมุบ - [ขะหฺมุบ] ก. กระหมุบ, กระดุบกระดิบ, ทำปากหมุบ ๆ: เต้นตุบ ๆ อย่างชีพจรเต้น. ขมุบขมิบ [ขะหฺมุบขะหฺมิบ] ก. อาการที่ริมฝีปากเผยอขึ้นและหุบลงโดยเร็ว, อาการของปากที่พูดอย่างไม่ออกเสียง, เช่น ทำปากขมุบขมิบ สวดมนต์ขมุบขมิบ, กระหมุบกระหมิบ หรือ หมุบหมิบ ก็ว่า.

• ขมุม - [ขะหฺมุม] น. ผึ้ง. {ข. ฆฺมุํ}.

• ขย- - [ขะยะ-] {แบบ} น. ความสิ้นไป, ความเสื่อมไป, โดยมากใช้ในสมาส เช่น ขยธรรม อาสวักขยญาณ, ถ้าใช้โดด ๆ หรือเป็นคำท้ายสมาส เป็น ขัย เช่น อายุขัย. {ป.}.