[ไพฺร] น. ป่า: ขอบ, ริม, เรียกตอกเส้นกลม ๆ ที่อยู่ใต้ขอบกระบุงกระจาดเป็นต้น ว่า ตอกไพร. ไพรคิ้ว น. ลายเขียนเป็นเส้นคิ้วที่หัวโขน. ไพรปาก น. ลายเขียนเป็นเส้นที่ท้ายมุมปากที่หัวโขน. ไพรระหง น. ป่าสูง. ไพรวันน. ป่าไม้. ไพรสณฑ์, ไพรสัณฑ์, ไพรสาณฑ์ น. แนวป่า.