[โปฺรย] ก. ตกลงมาเป็นเม็ด ๆ กระจายทั่วไป เช่นฝนโปรย, ทำให้ตกลงมาด้วยอาการคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น โปรยข้าวตอกดอกไม้. โปรยทาน ก. ให้ทานโดยวิธีหว่านหรือโปรยสตางค์หรือเหรียญ, ทิ้งทาน ก็ว่า.โปรยปราย [-ปฺราย] ว. หว่านล้อม {ใช้แก่กริยาพูด}: หว่านไปทั่ว ๆ.