ความหมาย

• 
  

  {ถิ่น–ปักษ์ใต้, อีสาน} ว. เปรียว, ไม่เชื่อง.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• แห ๓ - {วรรณ} ว. ใช้เข้าคู่กับคำ ห่าง เป็น ห่างแห หรือ แหห่าง เช่น กระแหแหห่างชาย ดั่งสายสวาทคลาดจากสม {เห่เรือ}.

• แห ๔ - น. กุ้งแห. {ดู กะต่อม}.

• แหก - ก. แยกออก, ถ่างออก, ทำให้อ้าออก, เช่น แหกขา, ใช้กำลังฟันฝ่าออกไป เช่น แหกคุก กองทหารตีแหกวงล้อมข้าศึกออกไป. แหกขี้ตา {ปาก} ก. รีบร้อน เช่น แหกขี้ตามาแต่เช้า.แหกคอก ก. ประพฤติตัวผิดเหล่าผิดกอหรือผิดขนบธรรมเนียมประเพณีที่เคยประพฤติปฏิบัติกันมา {มักใช้ในเชิงตำหนิ}. แหกตา ก. ใช้มือถ่างเปลือกตาออก, โดยปริยายหมายความว่า ลืมตา {ใช้ในเชิงประชด} เช่น แหกตาดูเสียบ้างซิ, หลอก เช่น ถูกแม่ค้าแหกตา. แหกปาก {ปาก} ก. ตะเบ็งเสียง.

• แหง่ - [แหฺง่] น. เรียกลูกควายตัวเล็ก ๆ ตามเสียงที่มันร้องว่า ลูกแหง่, ลูกกะแอ หรือ ลูกหม่อ ก็เรียก: เรียกเด็กตัวเล็ก ๆ ว่า ลูกแหง่, {ปาก} เรียกเหรียญกระษาปณ์อันเล็ก ๆ ว่า ลูกแหง่, โดยปริยายเรียกคนที่โตแล้วแต่ยังติดพ่อติดแม่เป็นต้นหรือยังทำอ้อนเหมือนเด็กเล็ก ๆ ว่า ลูกแหง่.

• แห่ง - น. ที่, มักใช้ซ้อนกับคำอื่น ในคำว่า แห่งหนตำบลใด ตำแหน่งแห่งที่, ลักษณนาม เช่น มีที่ดินอยู่หลายแห่ง. บ. ของ เช่น หอสมุดแห่งชาติ.