ว. ลักษณะอาการกระทำใด ๆ เสร็จ สิ้น จบ ล่วงไปหรือสุดสิ้นลง เช่น กินแล้ว ทำแล้ว นอนแล้ว หรือต่อแต่นั้นเริ่มใหม่อีกระยะหนึ่ง {จะเป็นการกระทำอย่างเดียวกันหรือต่างกันแล้วแต่กรณี} เช่น กินแล้วนอน ขึ้นรถแล้วลงเรือ. แล้วกัน {ปาก} ว. คำที่เปล่งออกมาแสดงความไม่พอใจหรือผิดหวังเป็นต้น เช่น แล้วกันกินขนมหมดไม่เหลือไว้ให้เลย แล้วกัน ไปเมื่อไรก็ไม่บอก: คำที่ใช้ลงท้ายข้อความแสดงว่าเป็นอันยุติกัน เช่น ขอโทษเขาเสียหน่อยก็แล้วกัน วันนี้ยังเขียนไม่เสร็จ เอาไว้พรุ่งนี้แล้วกัน. แล้วก็แล้วกันไป, แล้วกันไป ว. อาการที่พูดขอร้องให้เลิกแล้วต่อกัน เช่น เหตุการณ์ก็ผ่านพ้นไปแล้ว เรื่องนี้ขอให้แล้วกันไป. แล้วก็แล้วไป ว. อาการที่พูดปลอบใจหรือให้สติว่า เมื่อเหตุการณ์สิ้นสุดหรือยุติลงแล้ว ก็ไม่ควรเก็บมาเป็นกังวลหรือรื้อฟื้นขึ้นมาอีก. แล้วด้วย, แล้วไปด้วย ว. ล้วนด้วย เช่น แล้วไปด้วยทอง: สำเร็จด้วย เช่น แล้วด้วยใจ. แล้วแต่ ว. ตามแต่, สุดแต่, สุดแท้แต่, {ใช้ในลักษณะที่ยกอำนาจการตัดสินขั้นสุดท้ายให้แก่ผู้ใดหรือสิ่งใดเป็นต้น} เช่น แล้วแต่บุญกรรม แล้วแต่สถานการณ์ แล้วแต่กรณี แล้วแต่คณะรัฐมนตรีจะพิจารณาอนุมัติหรือไม่.แล้วไป {ปาก} ก. เสร็จสิ้นไป, ช่างปะไร, {มักพูดแสดงความไม่พอใจ} เช่น ไม่ทำก็แล้วไป ให้กินแล้วไม่กินก็แล้วไป. แล้วไปแล้ว ว. สิ้นสุดแล้ว เช่น เรื่องมันแล้วไปแล้วเอามาพูดทำไมอีก. แล้วไม่รู้จักแล้ว, แล้วไม่รู้แล้ว ว. ซ้ำ ๆ ซาก ๆ, ร่ำรี้ร่ำไร, เช่น พูดแล้วไม่รู้จักแล้ว บ่นอยู่นั่นแหละ แล้วไม่รู้แล้ว. …แล้ว…เล่า, แล้ว ๆ เล่า ๆ ว. ทำแล้วทำอีกอยู่นั่นเอง เช่น พูดแล้วพูดเล่า กินแล้วกินเล่า ทำแล้ว ๆ เล่า ๆ ไม่รู้จักเสร็จ.