น. สิ่งที่เป็นผงละเอียดได้จากเมล็ดพืช ผลไม้ และรากไม้ เป็นต้น ใช้เป็นอาหาร, ผงขาว ๆ ที่ทำด้วยหินเป็นต้น สำหรับผัดหน้า. แป้งกระแจะ น. แป้งที่ผสมผงกระแจะ ใช้ละลายน้ำ สำหรับทาหรือเจิม. แป้งข้าวสาลี, แป้งสาลี น. แป้งที่ได้จากการบดเมล็ดข้าวสาลี ใช้ทำขนมปังเป็นต้น, แป้งมี่ หรือ แป้งหมี่ก็เรียก. แป้งข้าวหมาก น. แป้งที่เป็นเชื้อสำหรับทำข้าวหมาก. แป้งแข็ง น. แป้งผัดหน้าที่อัดเป็นก้อนแน่นหรือเป็นแผ่น มักบรรจุในตลับ. แป้งจี่ น. ชื่อขนมอย่างหนึ่ง มักทำด้วยแป้งข้าวเหนียวดำ ผสมกับมะพร้าว เกลือ นํ้าตาล แล้วทอดเป็นแผ่นเล็ก ๆ แบน ๆลงบนกระทะแบนที่ทานํ้ามันน้อย ๆ: แป้งขนมจีนที่ทำเป็นแผ่นแล้วเผาไฟ. แป้งญวน {โบ} น. แป้งข้าวเจ้า. แป้งเท้ายายม่อม น. แป้งที่ทำจากหัวของต้นเท้ายายหม่อม. แป้งนวล น. ผงสีขาวที่ทำด้วยหินปูนเป็นต้นแล้วทำเป็นเม็ด ๆ สำหรับผัดหน้า. แป้งเปียก น. แป้งเจือเกลือเล็กน้อยตั้งไฟกวนให้ข้น ใช้เป็นอาหาร, แป้งที่ตั้งไฟกวนให้ข้นเหนียว ใช้แทนกาว. แป้งฝุ่น น. แป้งเป็นผงละเอียด ใช้ผัดหน้าหรือทาตัว. แป้งมัน น. แป้งที่ทำจากมันสำปะหลัง, แป้งสิงคโปร์ ก็เรียก. แป้งมี่ น.แป้งข้าวสาลี, แป้งสาลี หรือ แป้งหมี่ ก็เรียก. แป้งร่ำ น. แป้งที่ปรุงด้วยเครื่องหอม. แป้งสด น. นํ้าอบกับแป้งรํ่านํ้าดอกไม้เทศใช้ชุบผ้าห่อใบตองสำหรับแจก: แป้งที่ทำขึ้นใช้ได้ทันที ไม่ต้องหมักหรือตากแห้ง เช่น ขนมจีนแป้งสด ขนมบัวลอยแป้งสด, ตรงข้ามกับ แป้งหมัก. แป้งสารภี [-สาระพี] น. แป้งที่เอาเกสรสารภีตำปนกับแป้งสำหรับทาตัว. แป้งสิงคโปร์ น. แป้งมันสำปะหลัง, แป้งมัน ก็เรียก. แป้งสิบ น. ปั้นสิบ. แป้งหมัก น. แป้งขนมจีนที่ทำจากข้าวที่หมักไว้ก่อน,ตรงข้ามกับ แป้งสด. แป้งหมี่ น. แป้งข้าวสาลี, แป้งสาลี หรือ แป้งมี่ ก็เรียก.แป้งเหล้า [-เล่า] น. แป้งที่เป็นเชื้อสำหรับทำเหล้า.