ความหมาย

• 
  

  ว. อาการที่นอนอยู่กับที่ ลุกไม่ไหว ในลักษณะที่หมดกำลังหรือเจ็บป่วยมีอาการเพียบเป็นต้น ในคำว่า นอนแบ็บ.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• แบหลา - [แบหฺลา] {ปาก} ว. อาการที่นอนแผ่กางมือกางเท้า ในคำว่า นอนแบหลา เช่น อันข้าวเหนียวกินดีแต่ขี้เกียจ ลงนอนเหยียดแบหลาไม่ว่าขาน {นิ. พระปฐม}. {กลอน} ก. ฆ่าตัวตาย เช่น เห็นเพลิงพลุ่งรุ่งโรจน์โชตนา ก็แบหลาโจนเข้าในอัคคี, ฉวยคว้าได้กริชของพี่ยา จะแบหลาชีวันให้บรรลัย, น้องจะแบหลาครานี้ ตายตามพระพี่ที่หายไป {อิเหนา}.

• แบะ - ก. แบออก เช่น แบะหนังสือ, ทำให้อ้า เช่น แบะทุเรียน. ว. อ้า, ที่เปิดกว้างออกไป, เช่น ถูกฟันหัวแบะ: มีลักษณะกางออกหรือถ่างออก เช่น ล้อแบะ. แบะแฉะ ว. อาการที่นั่งเฉื่อยชาอยู่นาน ๆ, เฉื่อยชา, แฉะแบะ ก็ว่า. แบะท่า ก. ทำท่าเปิดโอกาสให้, แสดงท่าทางให้รู้, เช่น เจ้าของที่ดินแบะท่าว่าถ้าเพิ่มราคาให้อีกเล็กน้อยก็จะขาย. แบะปาก ก. แสยะปากทำอาการรังเกียจเป็นต้น. แบะอก ก. เปิดอกเสื้อแสดงท่าว่าเป็นนักเลงหรือไม่สุภาพ. ว. เรียกลักษณะการใส่เสื้อไม่กลัดกระดุม ว่า ใส่เสื้อแบะอก.

• แป - น. ส่วนหนึ่งของโครงสร้างหลังคา วางอยู่บนโครงสร้างอื่น ๆ ได้แก่ จันทัน ปลายเต้าเสาตุ๊กตา ปลายขื่อ และปลายขื่อประธาน ทำหน้าที่รับกลอนหรือรับเครื่องมุงโดยตรง. ว. เรียกด้านเรือนตามยาว ว่า ด้านแป: เรียกมือที่พิการ นิ้วกำเข้าไม่ได้ ว่า มือแป, เรียกตีนที่พิการนิ้วงอเข้าไม่ได้ ต้องเดินตะแคง ๆ ว่า ตีนแป: ย่อย, แบน, ในคำว่า เงินแป คือ เงินเหรียญที่เป็นเงินย่อย. {แป ไทขาวว่า ย่อย, แตกออก}. {ดู เงินแป ที่ เงิน}. แปงวง [แป-งวง] น. แปซึ่งยื่นออกมารับงวงไอยราของลำยอง. แปปลายเต้า น. แปซึ่งอยู่ที่ปลายเต้า มีหน้าตัดเป็นรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส. แปลาน น. แปซึ่งอยู่เหนือแปงวงขึ้นไปหรืออยู่ระหว่างแปหัวเสาจนถึงอกไก่ มีหน้าตัดเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าหรือสี่เหลี่ยมจัตุรัสขึ้นอยู่กับระบบของโครงสร้างหลังคา. แปวง น. แปที่วางอยู่บนจันทันกันสาดหรือจันทันระเบียงของเรือนไทย โบสถ์ วิหารหรือวางอยู่บนจันทันสำหรับอาคารที่มีหลังคาทรงปั้นหยา. แปหัวเสา น. แปซึ่งพาดบนหัวเสาประธาน มักมีรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส. แปหาญ น. แปที่รับนาคสะดุ้งที่โบสถ์ วิหาร หรือปราสาท. แปเหลี่ยม น. แปซึ่งอยู่ระหว่างอกไก่กับแปงวง หรือระหว่างแปงวงกับแปหัวเสา มีหน้าตัดเป็นรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส.

• แป้ง - น. สิ่งที่เป็นผงละเอียดได้จากเมล็ดพืช ผลไม้ และรากไม้ เป็นต้น ใช้เป็นอาหาร, ผงขาว ๆ ที่ทำด้วยหินเป็นต้น สำหรับผัดหน้า. แป้งกระแจะ น. แป้งที่ผสมผงกระแจะ ใช้ละลายน้ำ สำหรับทาหรือเจิม. แป้งข้าวสาลี, แป้งสาลี น. แป้งที่ได้จากการบดเมล็ดข้าวสาลี ใช้ทำขนมปังเป็นต้น, แป้งมี่ หรือ แป้งหมี่ก็เรียก. แป้งข้าวหมาก น. แป้งที่เป็นเชื้อสำหรับทำข้าวหมาก. แป้งแข็ง น. แป้งผัดหน้าที่อัดเป็นก้อนแน่นหรือเป็นแผ่น มักบรรจุในตลับ. แป้งจี่ น. ชื่อขนมอย่างหนึ่ง มักทำด้วยแป้งข้าวเหนียวดำ ผสมกับมะพร้าว เกลือ นํ้าตาล แล้วทอดเป็นแผ่นเล็ก ๆ แบน ๆลงบนกระทะแบนที่ทานํ้ามันน้อย ๆ: แป้งขนมจีนที่ทำเป็นแผ่นแล้วเผาไฟ. แป้งญวน {โบ} น. แป้งข้าวเจ้า. แป้งเท้ายายม่อม น. แป้งที่ทำจากหัวของต้นเท้ายายหม่อม. แป้งนวล น. ผงสีขาวที่ทำด้วยหินปูนเป็นต้นแล้วทำเป็นเม็ด ๆ สำหรับผัดหน้า. แป้งเปียก น. แป้งเจือเกลือเล็กน้อยตั้งไฟกวนให้ข้น ใช้เป็นอาหาร, แป้งที่ตั้งไฟกวนให้ข้นเหนียว ใช้แทนกาว. แป้งฝุ่น น. แป้งเป็นผงละเอียด ใช้ผัดหน้าหรือทาตัว. แป้งมัน น. แป้งที่ทำจากมันสำปะหลัง, แป้งสิงคโปร์ ก็เรียก. แป้งมี่ น.แป้งข้าวสาลี, แป้งสาลี หรือ แป้งหมี่ ก็เรียก. แป้งร่ำ น. แป้งที่ปรุงด้วยเครื่องหอม. แป้งสด น. นํ้าอบกับแป้งรํ่านํ้าดอกไม้เทศใช้ชุบผ้าห่อใบตองสำหรับแจก: แป้งที่ทำขึ้นใช้ได้ทันที ไม่ต้องหมักหรือตากแห้ง เช่น ขนมจีนแป้งสด ขนมบัวลอยแป้งสด, ตรงข้ามกับ แป้งหมัก. แป้งสารภี [-สาระพี] น. แป้งที่เอาเกสรสารภีตำปนกับแป้งสำหรับทาตัว. แป้งสิงคโปร์ น. แป้งมันสำปะหลัง, แป้งมัน ก็เรียก. แป้งสิบ น. ปั้นสิบ. แป้งหมัก น. แป้งขนมจีนที่ทำจากข้าวที่หมักไว้ก่อน,ตรงข้ามกับ แป้งสด. แป้งหมี่ น. แป้งข้าวสาลี, แป้งสาลี หรือ แป้งมี่ ก็เรียก.แป้งเหล้า [-เล่า] น. แป้งที่เป็นเชื้อสำหรับทำเหล้า.

• แป๋ง - ว. เสียงดังเช่นนั้น.