ก. แผ่ให้แบนออก เช่น แบมือ, กางแผ่ออก เช่น แบหนังสือไว้. ว. อาการที่เปิดแผ่หรือวางทิ้งไว้อย่างไม่เอาใจใส่เป็นต้น เช่น เปิดฝาหม้อแบไว้ ทิ้งจานข้าวแบไว้. แบกะดิน {ปาก} น. เรียกแผงขายของบนพื้นริมทางเดิน ว่า ร้านแบกะดิน. แบไต๋ {ปาก} ก. ตีแผ่ หรือเปิดเผยความลับหรือความในใจออกมา. แบเบาะ ว. ที่นอนอยู่บนเบาะเมื่อยังเป็นเด็กแดง ๆ, โดยปริยายหมายความว่าไร้เดียงสา เช่น ทำเป็นเด็กแบเบาะ. แบมือ ก. หงายมือเหยียดนิ้วทั้ง ๕ ออก.