ความหมาย

• 
  

  [แคฺว้น] น. ดินแดนอันเป็นถิ่นที่อยู่ของมนุษย์: เดิมหมายถึงประเทศ เช่น แคว้นมคธ แคว้นโกศล ในปัจจุบันหมายถึงเขตปกครองที่เป็นส่วนย่อยของประเทศ ใหญ่กว่าจังหวัด, รัฐ, เช่น แคว้นสิบสองจุไทย.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• แคะ ๑ - น. ชาวจีนพวกหนึ่งในมณฑลกวางตุ้งของประเทศจีน เรียกว่า จีนแคะ, เรียกภาษาของชาวจีนพวกนี้ ว่าภาษาแคะ.

• แคะ ๒ - ก. ใช้เล็บหรือสิ่งมีปลายแหลมเป็นต้นทำให้สิ่งที่ติดอยู่ข้างในหรือในซอกในรูหลุดออกมา. แคะไค้ ก.ซอกแซกหาเรื่องขึ้นมาว่า.

• แง ๑ - น. เรียกส่วนของหน้าตรงหว่างคิ้ว ว่า หน้าแง.

• แง่ ๑ - น. ส่วนที่เป็นเหลี่ยมเป็นสันเป็นมุมหรือส่วนที่ยื่นออกมา เช่น แง่หิน แง่โต๊ะ, โดยปริยายหมายความว่า เหลี่ยม, ชั้นเชิง, เช่น ชาวแพแผ่แง่ค้าขายของ {นิ. นรินทร์}, นัย. แง่งอน น. อาการที่แสร้งทำชั้นเชิงเพื่อให้ผู้อื่นเอาใจหรือให้เป็นที่พอใจตน.

• แง่ ๒ - {โบ} น. ตัว เช่น แต่งแง่ {จารึกสยาม}, มิแต่งแง่ให้แม่ชม มิหวีผมให้แม่เชย {ลอ}.