[ขะแหฺย่ง] ว. แขย็ก ๆ, อาการที่ปีนขยับขึ้นไปทีละน้อย ๆ ขึ้นไปได้ไม่สะดวก, เช่น ผ้าคาดพุงผูกพันขยันตะแบง แขย่งเข่นฆ่าพร้าขัดเอว {ม. ร่ายยาว ชูชก}, มักใช้พูดเข้าคู่กับคำ เขย้อ เป็น เขย้อแขย่ง.