[สะเหฺนาะ] ว. น่าฟัง, เพราะ, เช่น เพลงนี้ไพเราะเสนาะหู: {กลอน} วังเวงใจ, เศร้าใจ, เช่น แถลงปางบำราศห้อง โหยครวญ เสนาะเสน่ห์กำสรวล สั่งแก้ว {นิ. นรินทร์}. {ข. สฺรโณะ ว่า นึกสังเวช สงสาร วังเวงใจ อาลัยถึง}.