ความหมาย

• 
  

  ก. พูดหรือแสดงกิริยาให้เจ็บใจชํ้าใจ โดยย้ำถึงความเสียเปรียบ ความด้อยกว่า หรือความผิดพลาด เช่น เยาะว่าไหนว่าเก่งนัก ทำไมสอบตก. เยาะเย้ย ก. ค่อนว่าหรือแสดงกิริยาซ้ำเติมให้ได้อาย ให้ช้ำใจเจ็บใจ ให้โกรธ.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• เยิง ๑ - ว. ป่าเถื่อน. น. ป่า เช่น มาแต่เยิง.

• เยิง ๒ - {ถิ่น–อีสาน} ส. เรา. {ข.}.

• เยิน - ว. ยู่, ย่น, เช่น คมมีดเยิน ตีตะปูจนหัวเยิน, บานออกจนเสียรูป เช่น ไขตะปูควงจนหัวเยิน.

• เยิ่น - ว. มีระยะยาวหรือนานยืดออกไป: เนิบ เช่น อ่อนเยิ่น. เยิ่นเย้อ ว. ยืดยาด, ไม่กะทัดรัด, ไม่รัดกุม, {โดยมากใช้แก่คำพูดหรือข้อความ} เช่น พูดจาเยิ่นเย้อ ข้อความเยิ่นเย้อ. เยิ่นเย้อกฐินบก {สำ} ว. ชักช้า, เรื่องมาก, ยืดเยื้อ, เพ้อเจ้อกฐินบก ก็ว่า.

• เยินยอ - ว. ยกยอ. ก. ยกย่อง.