[เพฺรียง] น. ส่วนร่างกายที่นูนอยู่หลังหู, มักใช้ว่า เพรียงหู: เรียกผิวหนังที่ขรุขระอย่างหน้าออกฝี ว่า มีลักษณะเป็นเพรียง. ว. พร้อม, มักใช้คู่กันว่า พร้อมเพรียง.เพรียงเมือง ก. แทรกแซงบ่อนจิตใจชาวเมือง.