[เปฺรื่อง] ก. เชี่ยวชาญ, ปรุโปร่ง, แตกฉาน, เช่น ปัญญาเปรื่อง สมองเปรื่อง. ว. เสียงดังอย่างเสียงถ้วยชามกระทบกันหรือตกแตก. เปรื่องปราด [-ปฺราด] ว. มีความคิดแคล่วคล่องว่องไว, ปราดเปรื่อง ก็ว่า.