[เทวะ-] {แบบ} น. เทวดา, มักใช้ประกอบหน้าศัพท์อื่น. {ป., ส.}. เทวทัณฑ์ น. การลงโทษของเทวดา, เทวดาลงโทษ, เช่น คนถูกฟ้าผ่าตายถือว่าเป็นเทวทัณฑ์.เทวทูต น. ทูตของเทพ คือสิ่งที่เป็นสัญญาณเตือนให้ระลึกถึงคติธรรมดาของชีวิต เพื่อให้เกิดความสังเวชและรีบเร่งทำความดีด้วยความไม่ประมาท เช่น เจ้าชายสิทธัตถะเสด็จประพาสอุทยานพบเทวทูต ๓ คือ คนแก่ คนเจ็บ คนตาย ทำให้เกิดความสังเวช ต่อมาได้พบเทวทูตที่ ๔ คือสมณะ ทำให้คิดออกบวช. เทวธรรม น. ธรรมสำหรับเทวดา, ธรรมสำหรับทำบุคคลให้เป็นดั่งเทวดา มี หิริ โอตตัปปะ เป็นต้น. เทวธิดา น. เทวดาผู้หญิง. เทวนาครี [เทวะนาคะรี] น. อักษรที่ใช้สำหรับเขียนภาษาสันสกฤต. เทวนิยม น. ลัทธิที่เชื่อว่ามีพระเป็นเจ้าผู้ทรงอำนาจยิ่งใหญ่ ทรงมีอำนาจครอบครองโลกและสามารถดลบันดาลความเป็นไปในโลก. {อ. theism}.เทวรูป น. รูปเทพเจ้าหรือเทวดาที่เคารพนับถือ. เทวโลก น. ภูมิเป็นที่สถิตของเทวดา. เทววิทยา น. วิชาว่าด้วยพระเป็นเจ้าและความสัมพันธ์ระหว่างพระเป็นเจ้ากับโลก. {อ. theology}. เทวสถาน น. สถานที่ซึ่งถือว่าเป็นที่ประทับหรือสิงสถิตของเทพเจ้าหรือเทวดา, ที่ประดิษฐานเทวรูป.เทวาคาร น. ศาลพระภูมิ, ศาลเจ้า. {ส.}.เทวารัณย์ น. สวนสวรรค์. {ส.}. เทวาลัย, เทวาวาส น. ที่ซึ่งสมมุติว่าเป็นที่อยู่ของเทวดา. {ส.}. เทวินทร์, เทเวนทร์ น. หัวหน้าเทวดา. {ส.: ป. เทวินฺท}. เทเวศ,เทเวศร์, เทเวศวร์ [-เวด] น. เทวดาผู้เป็นใหญ่, หัวหน้าเทวดา: พระมหากษัตริย์, เจ้านาย.