ความหมาย

• 
  

  [ขะเดา] น. กำเดา, ความร้อน, เช่น ชลเขดาเดือดดาลพอง {ม. คำหลวง ฉกษัตริย์}. {ข. เกฺดา}.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• เขต - [เขด] น. แดนที่กำหนดขีดคั่นไว้ เช่น เขตป่าเขตบ้าน, เวลาที่กำหนดขีดคั่นไว้ เช่น หมดเขตวันที่ ๑๕. {ป. เขตฺต}. {โบราณเขียนว่า เขตร}. เขตแดน น. พื้นที่ที่กำหนดขีดคั่นไว้, เส้นแบ่งพื้นที่ระหว่าง ๒ ประเทศ, อาณาเขต. เขตติดโรค {กฎ} น. ท้องที่หนึ่งท้องที่ใดในหรือนอกราชอาณาจักรที่มีโรคติดต่อเกิดขึ้น ตามที่รัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณสุขหรือผู้ว่าราชการจังหวัดประกาศกำหนด. เขตประกอบการเสรี {กฎ} น. เขตพื้นที่ที่กำหนดไว้สำหรับการประกอบอุตสาหกรรมพาณิชยกรรม หรือกิจการอื่นที่เกี่ยวเนื่องกัน โดยของที่นำเข้าไปในเขตดังกล่าวจะได้รับสิทธิประโยชน์ทางภาษีอากรและค่าธรรมเนียมเป็นพิเศษ. เขตปลอดอากร{กฎ} น. เขตพื้นที่ที่กำหนดไว้สำหรับการประกอบอุตสาหกรรมพาณิชยกรรม หรือกิจการอื่นที่เป็นประโยชน์แก่การเศรษฐกิจของประเทศ โดยของที่นำเข้าไปในเขตดังกล่าวจะได้รับสิทธิประโยชน์ทางอากรเป็นพิเศษ. เขตเลือกตั้ง {กฎ} น. ท้องที่ที่กำหนดเป็นเขตสำหรับจัดให้มีการเลือกตั้งสมาชิกสภาที่ทำหน้าที่นิติบัญญัติหรือผู้บริหารท้องถิ่น. เขตอำนาจศาล {กฎ} น. พื้นที่และอำนาจของศาลหรือผู้พิพากษาในการพิจารณาพิพากษาคดีตามที่กฎหมายบัญญัติ. เขตอุตสาหกรรมทั่วไป{กฎ} น. เขตพื้นที่ที่กำหนดไว้สำหรับการประกอบอุตสาหกรรมการบริการ หรือกิจการอื่นที่เป็นประโยชน์หรือเกี่ยวเนื่องกัน.

• เข็น - ก. ดันสิ่งที่ติดขัดไม่อาจเคลื่อนไปได้โดยปรกติให้เคลื่อนไปบนพื้น เช่น เข็นเรือที่เกยตลิ่งให้ลงน้ำเข็นเกวียนขึ้นจากหล่ม, ดันให้เคลื่อนที่ไปบนพื้น เช่น เข็นรถ, บรรทุกไปโดยใช้เกวียน เลื่อน หรือเรือ เป็นต้น เช่น เข็นข้าว เข็นไม้: โดยปริยายหมายความว่า เร่งรัดให้ดี เช่น เด็กคนนี้เข็นไม่ขึ้น. เข็นครกขึ้นเขา, เข็นครกขึ้นภูเขา {สำ} ก. ทำงานที่ยากลำบากอย่างยิ่งโดยต้องใช้ความเพียรพยายามและอดทนอย่างมาก หรือบางทีก็เกินกำลังความสามารถหรือสติปัญญาของตน. เข็นฝ้าย{ถิ่น–อีสาน} ก. ปั่นฝ้าย.

• เข่น - ก. ทุบหรือตีอย่างแรงเพื่อให้แบนเป็นต้น เช่น เข่นมีด. เข่นเขี้ยว ก. กัดฟันด้วยความโกรธ, มักใช้เข้าคู่กับคำ เคี้ยวฟัน เป็น เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน. เข่นฆ่า ก. ฆ่าด้วยความโกรธแค้น.

• เขน ๑ - น. เครื่องปิดป้องศัสตราวุธ รูปกลมคล้ายกระทะทำด้วยโลหะ ด้านหลังมีห่วงสำหรับสอดแขนและมือจับ มักใช้คู่กับดาบหรือหอก.

• เขน ๒ - น. เรียกตัวแสดงโขนพวกหนึ่งซึ่งเป็นพลรบมีหน้าที่ออกเต้นในเวลายกทัพ ว่า พลเขน, เรียกอาการเต้นของพลเขน ว่า เต้นเขน.