ความหมาย

• 
  

  น. เรียกชนชาติโบราณกลุ่มใหญ่ที่มีภูมิลำเนาอยู่ในตอนกลางของทวีปเอเชีย. {อ. Hun: ส. หูณ}.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• ฮั้ว - {ปาก} ก. รวมหัวกัน, ร่วมกันกระทำการ, สมยอมกันในการเสนอราคาเพื่อมุ่งหมายมิให้มีการแข่งขันราคาอย่างเป็นธรรม. {จ.}.

• ฮา - ก. หัวเราะเสียงดังพร้อม ๆ กันเพราะขบขันหรือชอบใจ เช่น นักเรียนฮากันทั้งห้อง. ว. อาการหัวเราะของคนหมู่มากเพราะขบขันหรือชอบใจ เช่น เสียงฮา. อ. คำสร้อยที่ใช้ในบทร้อยกรอง เช่น แม่ฮา พี่ฮา. ฮาป่า ก. ส่งเสียงดังพร้อม ๆ กันแสดงความไม่พอใจหรือขับไล่.

• ฮ้า - อ. คำที่เปล่งออกมาด้วยความตกใจ ประหลาดใจ หรือเพื่อห้าม. ฮ้าเฮ้ย อ. คำที่เปล่งออกมาเพื่อดุว่าหรือห้ามเป็นต้น เช่น ฮ้าเฮ้ยเด็กน้อยถอยขยายเสือร้ายจะเดินทาง อย่าเข้ามาขวางจังหวะทำโว้เว้ {ม. ร่ายยาว กุมาร}, ฮะเฮ้ย ก็ว่า. ฮ้าไฮ้ อ. เสียงลูกคู่ร้องรับในเพลงบางชนิด เช่นเพลงเห่เรือ.

• ฮาเร็ม - น. สถานที่ที่จัดไว้ให้เป็นที่อยู่ของบรรดานางสนมหรือนางบำเรอของพระเจ้าแผ่นดิน ผู้มีอำนาจ หรือเศรษฐีที่เป็นมุสลิม มักจะเป็นประเทศในแถบเอเชียตะวันออกกลางและอินเดียสมัยที่มุสลิมปกครองเป็นต้น. {อ. harem}.

• ฮ่างหลวง - ดู กร่าง.