ก. เอาสิ่งของใส่ปากแล้วหุบปากไว้ไม่กลืนลงไป, โดยปริยายหมายความว่า ไม่แสดงออกมา เช่น อมภูมิ: กลมกลืน, ปนกัน, เช่น อมเปรี้ยวอมหวาน เขียวอมเหลือง: {ปาก} เม้ม, ขมิบ, ยักเอาไว้. อมความ ก. เก็บใจความสำคัญ, ใช้ถ้อยคำน้อยแต่เก็บความสำคัญไว้ได้มาก: {โบ}จำไว้ในใจ, จำใจความได้. อมทุกข์ ว. มีความทุกข์สุมอยู่ เช่น หน้าตาอมทุกข์. อมปาก {โบ} ก. หุบปากไว้, ไม่ยอมพูดในสิ่งที่ควรพูด, หุบปากหุบคำ ก็ว่า. อมพระมาพูด {สำ} ใช้ในการพูดโดยอ้างพระหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์มาประกอบเป็นพยาน มักใช้ในความปฏิเสธ เช่น ต่อให้อมพระมาพูดก็ไม่เชื่อ. อมพะนำ ว. นิ่งอึ้งไม่พูดจา, อำพะนำ ก็ว่า. อมเพลิง [-เพฺลิง] น. เรียกไม้เสาที่มีเปลือกและกระพี้เป็นชั้น ๆ ว่า เสาอมเพลิง ถือว่าเป็นเสาไม่ดี. อมภูมิ [-พูม] ก. ไม่ยอมแสดงความรู้ทั้ง ๆ ที่มีความรู้ บางทีใช้หมายถึงทำท่าทางคล้าย ๆ รู้ แต่ความจริงไม่รู้ เช่น ทำเป็นอมภูมิ. อมมือ ว. ไม่เดียงสา {ใช้แก่เด็ก} ในคำว่า เด็กอมมือ. อมยิ้ม ว. ยิ้มน้อย ๆ โดยไม่เผยอริมฝีปาก. น. ชื่อขนมชนิดหนึ่ง ทำด้วยน้ำตาล มีสีต่าง ๆ เป็นรูปกลม ๆ หรือแบน ๆ เสียบไม้. อมโรค ว. ขี้โรค. อมเลือดอมฝาด ว. มีผิวพรรณผุดผ่อง. อมเลือดอมหนอง ว. มีเลือดและหนองปนกันอยู่ข้างใน เช่น ฝีอมเลือดอมหนอง. อมหนอง ก. กลัดหนอง, มีหนองคั่งอยู่.