[อะนุชาด, อะนุชาดตะ-] น. ผู้เกิดตามมาไม่ดีกว่าหรือไม่เลวกว่าตระกูล. {ป., ส.}. อนุชาตบุตร น. บุตรที่มีคุณสมบัติเสมอด้วยบิดามารดา. {ส. อนุชาตปุตฺร: ป. อนุชาตปุตฺต}.