ความหมาย

• 
  

  น. พวกจีนฮ่อที่นับถือศาสนาอิสลาม.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• หุยฮา - ว. เสียงหัวเราะเยาะเย้ย {มักใช้ในการละเล่น}.

• หุรัม - ว. ในเบื้องหน้า, ภพหน้า. {ป. หุรํ}.

• หุหนิงหงัน - น. ดอกบานไม่รู้โรย. {ช.}.

• หู - น. ส่วนหนึ่งของร่างกายคนและสัตว์ ทำหน้าที่สำหรับฟังเสียง: ส่วนแห่งสิ่งของที่ทำไว้หิ้ว แขวน ร้อย หรือรูดเข้าออก เช่น หูกระทะ หูมุ้ง หูกางเกง หูถุง: สิ่งที่ทำเป็นห่วงหรือเป็นวง ๆ เช่น หูแจว: {ปาก} เรียกส่วนหูฟังและกระบอกพูดของเครื่องรับโทรศัพท์ ว่า หูโทรศัพท์. หูกรรเชียง น. หูกระเชียง. หูกระเชียง น. ที่สำหรับให้กระเชียงพาด รูปคล้ายเกือกม้า อยู่บนหลังกระเชียง, หูกรรเชียง ก็ว่า. หูกระต่าย น. เงื่อนที่ผูกมีรูปคล้ายหูกระต่าย, เรียกผ้าผูกคอชนิดหนึ่งผูกเป็นรูปโบ ว่า ผ้าผูกคอหูกระต่าย: เรียกเครื่องสวมศีรษะแบบหนึ่ง ทำด้วยผ้าหรือสักหลาดสีต่าง ๆ รูปทรงกระบอกสั้น ๆ มีแผ่นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าติดขอบหมวกสำหรับปกใบหูทั้ง ๒ ข้าง ว่า หมวกหูกระต่าย: ไม้ขวางเรืออันที่สุดของหัวเรือหรือท้ายเรือของเรือพายม้า. {ดู กระทงเหิน ประกอบ}.หูกว้างตากว้าง ว. รอบรู้ทันเหตุการณ์, มองเห็นการณ์ไกล, หูยาวตายาว ก็ว่า. หูกะพง น. ชื่อเงื่อนแบบหนึ่งลักษณะคล้ายรูปเลข 8 อาระบิกใช้ผูกตัวไม้บางตัวในเรือนเครื่องผูกให้ติดกันเป็นต้น. หูเข้าพรรษา ว. ไม่รับรู้รับฟังสิ่งใด ๆ ทั้งสิ้นมักใช้เป็นสำนวนเปรียบเทียบ เช่น ทำเป็นหูเข้าพรรษาไปได้. หูแจว น. วงด้ายดิบหรือเชือกที่ชุบนํ้าบิดให้เป็นเลข 8 อาระบิกสำหรับคล้องแจวให้ยึดกับหลักแจว. หูฉลาม น. ชื่ออาหารคาวแบบจีน ปรุงด้วยครีบหรือกระโดงปลาฉลาม เนื้อปู เป็นต้น.หูฉี่ {ปาก} ว. มากเหลือเกิน เช่น แพงหูฉี่ เผ็ดหูฉี่. หูชอง น. เชือกใบลานสำหรับมัดลานหนังสือ. หูชัน ก. อาการที่แสดงว่าตั้งใจฟัง {มักใช้แก่สัตว์บางชนิด}. หูช้าง ๑ น. แผ่นกระดานที่ทำเป็นรูปฉากหรือพัดด้ามจิ้วสำหรับติดกับมุมสิ่งของ, ชื่อฉากซึ่งเป็นเครื่องมือวัดมุมของช่างไม้: แผ่นกระจกหรือพลาสติกที่รถยนต์เป็นรูปคล้ายหูช้างสำหรับเปิดรับลมหรือระบายลม: ชื่อขนมชนิดหนึ่งปรุงด้วยแป้งกับนํ้าตาลทำเป็นแผ่น ๆ. หูดับ ว. อาการของหูที่อื้อไปพักหนึ่งเนื่องจากได้ยินเสียงดังมาก. หูดับตับไหม้ ว. ลักษณะเสียงที่ดังมากจนกลบเสียงอื่น. หูตัน ว. อาการที่หูฟังไม่ได้ยินเพราะมีขี้หูเต็มช่องหู, โดยปริยายหมายความว่าไม่ได้ยิน เช่น เรียกเท่าไรก็ไม่ได้ยิน หูตันหรืออย่างไร. หูตาสว่าง ว. รู้เหตุการณ์ดีขึ้น, รู้ความจริงมากขึ้น. หูตึง ว. ฟังอะไรไม่ใคร่ได้ยิน. หูตูบ น. ใบหูตกห้อยลงมา {ใช้แก่หมา}: โดยปริยายหมายถึงทำงานอย่างหนักหรือถูกใช้งานอย่างหนัก เช่น ถูกใช้จนหูตูบ วิ่งจนหูตูบ. หูแตก น. แก้วหูแตก, เยื่อในหูสำหรับรับเสียงฉีกขาด, โดยปริยายมายความว่ามีเสียงดังมาก แต่ก็ไม่ได้ยินราวกับแก้วหูฉีกขาด เช่น หูแตกหรืออย่างไร ตะโกนเรียกเท่าไร ๆ จึงไม่ได้ยิน. หูทิพย์ น. หูที่จะฟังอะไรได้ยินทั้งหมด. หูเบา ว. เชื่อโดยไม่ไตร่ตรอง. หูป่าตาเถื่อน ว. รู้ไม่ทันเหตุการณ์เพราะอยู่ห่างไกลหรือไม่สนใจเป็นต้น, โดยปริยายหมายความว่า ไม่รู้ขนบธรรมเนียมว่าควรปฏิบัติอย่างไรเพราะไม่ได้รับการอบรม เช่นคนสามัญเดินบนลาดพระบาท. หูผีจมูกมด {สำ} ว. รู้เรื่องอะไรได้เร็วทันท่วงที. หูผึ่ง ว. เอาใจใส่อยากฟังอยากรู้. หูฝาด, หูเฝื่อน ก. ได้ยินเสียงเพี้ยนไป. หูยาน น. ชื่อพระเครื่องแบบหนึ่งมีติ่งหูยาวมากผิดปรกติ. หูยาวตายาว ว. รอบรู้ทันเหตุการณ์, มองเห็นการณ์ไกล, หูกว้างตากว้าง ก็ว่า. หูรูดน. รูที่ร้อยเชือกสำหรับชักปากถุงเป็นต้นให้ติดกัน: ปากช่องทวารหนักที่กล้ามเนื้อรัดตัวเข้ามาคล้ายปากถุงที่รูด, โดยปริยายเรียกผู้ที่พูดพล่าม พูดพล่อย หรือพูดโดยไม่ยั้งคิดเสียก่อนว่าอะไรควรพูดหรือไม่ควรพูด ว่า ปากไม่มีหูรูด. หูลี่ว. อาการที่หูของหมาลู่เอนไปข้างหลังแสดงอาการประจบหรือกลัวเป็นต้น. หูแว่ว ก. ได้ยินเสียงแผ่ว ๆ ไม่ชัดเจน: ได้ยินไปเอง. หูไว ว. ตื่นง่าย เช่น เขาเป็นคนหูไว พอได้ยินเสียงแว่ว ๆ ก็ตื่นทันที, มีประสาทหูไว เช่น เขาเป็นคนหูไว ใครพูดเสียงเบา ๆ ยังได้ยิน: {ปาก} รู้ข่าวคราวเร็ว เช่น เขาเป็นคนหูไว รู้เรื่องอะไร ๆ ก่อนคนอื่นเสมอ. หูไวตาไว ว. รู้ทันเหตุการณ์ได้รวดเร็ว. หูหนวก น. หูที่ขาดสมรรถภาพในการได้ยินเสียง, โดยปริยายหมายความว่า ฟังอะไรไม่ได้ยิน. หูหนวกตาบอด {สำ} ว. ไม่รับรู้รับเห็นสิ่งใด ๆ ทั้งสิ้น. หูหนัก ว. ไม่เชื่อคำป้อยอหรือยุแหย่เป็นต้นของใครง่ายๆ. หูหนาตาโต, หูหนาตาเล่อ น. ชื่อโรคเรื้อน. หูหาเรื่อง {สำ} น. หูที่รับฟังแล้วตีความไปอีกอย่างหนึ่งซึ่งมีลักษณะไปในทางที่ไม่ดี. หูไห น. ชื่อพระเครื่องแบบหนึ่งด้านหลังมีหูสำหรับร้อยเชือกผูกคอช้างศึกม้าศึก. หูอื้อ ว. อาการที่รู้สึกเหมือนมีลมอยู่ในหูทำให้ไม่ค่อยได้ยินเสียง.

• หู่ - ก. ยู่เข้า, หดเข้า, ห่อเข้า. หู่หี่ ว. ย่นยู่ยี่.