ความหมาย

• 
  

  ก. ส่งให้สูงขึ้น, แต่งให้สูงขึ้น. {จ.}.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• หอน - ก. ร้องเสียงยาวโหยหวน {ใช้แก่หมา}, {ปาก} เสียงวี้ดหรือกรี๊ดจากเครื่องยนต์หรือเครื่องขยายเสียงเป็นต้น.

• ห่อน - ว. เคย เช่น ไป่ห่อนเหลือคิดข้า คิดผิด แม่นา {ลอ}, ในคำประพันธ์บางคราวใช้แทน ไม่ เช่น สาลิกามาตามคู่ชมกันอยู่สู่สมสมร แต่พี่นี้อาวรณ์ ห่อนเห็นเจ้าเศร้าใจครวญ {เห่ชมนก}.

• หอบ ๑ - ก. เอาแขนทั้ง ๒ ข้างรวบสิ่งของไป: ขนสมบัติย้ายไป เช่น หอบข้าวหอบของ หอบลูกหอบเต้า: พัดพาไป เช่น ลมหอบเมฆฝนไปหมด. น. ปริมาณของฟืนหรือผักหญ้าเป็นต้นที่พอ ๒ แขนรวบได้ เรียกว่า หอบหนึ่ง. หอบหิ้ว ก. ทั้งหอบทั้งหิ้ว: ร่วมทุกข์ร่วมสุขไม่ทอดทิ้งกัน เช่น คนคู่นี้ถึงจะยากจนอย่างไรเขาก็หอบหิ้วกันไป.

• หอบ ๒ - ก. หายใจถี่ด้วยความเหนื่อยหรืออ่อนเพลีย. หอบหืด ก. อาการหายใจไม่สะดวก มีเสียงหวีดหวือเนื่องจากหลอดลมหดเกร็ง มักเกิดในผู้ป่วยโรคหืด.

• หอม ๑ - น. {๑} ชื่อไม้ล้มลุกมีหัวหลายชนิดในสกุล Allium วงศ์ Alliaceae กลิ่นฉุน ใช้ปรุงอาหาร เช่น หอมใหญ่ หอมหัวใหญ่หรือ หอมฝรั่ง {A. cepa L.}, หอม หอมหัว หรือ หอมแกง {A. as alonicum L.} ชนิดหลังนี้มักเรียก หอมแดง. {๒} ชื่อกล้วยหลายพันธุ์ [Musa {AAA Group}] ซึ่งกลายมาจากกล้วยป่า {Musa acuminata Colla} กลิ่นหอม ไม่มีเมล็ด เช่น กล้วยหอมทอง กล้วยหอมเขียว. หอมขาว {ถิ่น–อีสาน} น. ต้นกระเทียม. {ดู กระเทียม}. หอมจันทร์ น. ชื่อกล้วยพันธุ์หนึ่ง [Musa {AA Group}] ซึ่งกลายมาจากกล้วยป่า {Musa acuminata Colla} ผลเล็กเรียวขนาดกล้วยน้ำไทย กลิ่นหอม. หอมเตียม {ถิ่น–พายัพ} น. ต้นกระเทียม. {ดูกระเทียม}. หอมแป้น {ถิ่น–พายัพ} น. ต้นกุยช่าย. {ดู กุยช่าย}.